Physiological Function in Special Environments

روش‌های متعددی که انسان و حیوانات تحت تأثیر محیط فیزیکی‌شان قرار می‌گیرند، و واکنش‌های ذاتی و سازگار به تغییر در «محیط بیرونی»، ذهن‌های کنجکاو را از همان روزهای اولیه تاریخ ثبت شده مجذوب خود کرده است. توسعه روش علمی با تأکید بر شواهد به دست آمده از طریق آزمایش - شاید به بهترین شکل در این زمینه توسط کار دایره المعارفی پل برت نشان داده شده است - به چندین نسل از پیشینیان ما اجازه داد تا برخی از حقایق را به طور قاطع ثابت کنند و باورهای نادرست را رد کنند، اما این تنها در اوایل دهه 1940 بود. که فیزیولوژی محیطی چکمه های هفت لیگ خود را به تن کرد. در سال 1941، یک فیزیولوژیست جوان به نام هرمان ران توسط والاس او. فن، رئیس وقت دپارتمان فیزیولوژی در دانشگاه روچستر، که درگیر مطالعه اثرات ارتفاع بر عملکرد انسان بود، استخدام شد. سال‌های بعد شاهد برخی از دستاوردهای اولیه هرمان ران نه تنها در حوزه ارتفاع، بلکه در سایر جنبه‌های فیزیولوژی محیطی نیز بود. به طور خاص، او در مطالعات قطعی مکانیسم‌های انطباقی انسان در آب‌وهوای خشک شرکت کرد که اساس کتاب کلاسیک ادوارد آدولف "فیزیک شناسی انسان در صحرا" را تشکیل داد (Wiley/Interscience, NY 1947). در طول آن سال‌های طلایی، فیزیولوژی محیطی شکوفا شد و مقالات مهمی در جریانی به ظاهر بی‌پایان از بسیاری از آزمایشگاه‌ها گزارش شد.

The numerous ways in which man and animals are affected by their physical environment, and the inborn and adaptive responses to change in the "milieu exterieur" have fascinated curious minds since the earliest days of recorded history. Development of the scientific method with its emphasis on evidence obtained through experimentation-perhaps best illustrated in this field by Paul Bert's encyclopedic work-allowed several generations of our predecessors to establish firmly some facts and reject erroneous beliefs, but it was only during the early 1940s that environmental physiology put on its seven-league boots. In 1941, a young physiologist named Hermann Rahn was recruited by Wallace O. Fenn, then Chairman of the Department of Physiology at the University of Rochester, who was engaged in a study of the effects of altitude on human performance. The years that followed witnessed some of Hermann Rahn's early achievements not only in the area of altitude, but in other aspects of environmental physiology as well. In particular, he participated in the definitive studies of human adaptive mechanisms in arid climates which formed the basis of Edward Adolph's classic "Physi­ ology of Man in the Desert" (Wiley/Interscience, NY 1947). During those golden years, environmental physiology flourished, and important dis­ coveries were reported in a seemingly endless stream from many labora­ tories.