Physical Inorganic Chemistry: A Coordination Chemistry Approach

دانشگاه جرج کریستو ایندیانا، بلومینگتون من بدون شک نماینده تعداد زیادی از شیمیدانان معدنی کنونی هستم که مدرک کارشناسی و کارشناسی ارشد خود را در دهه 1970 اخذ کرده اند. در همین دوره بود که ادامه رابطه عاشقانه خود را با این موضوع آغاز کردم و اینکه در دوران دانشجویی در یک آزمایشگاه ارگانیک این اتفاق افتاد، نکته مهمی نیست. من همیشه مسحور جنبه های فیزیکی بیشتر شیمی معدنی بودم. در حالی که از همان مراحل اولیه شیفته جنبه مصنوعی بودم، و میزان آفرینش با یک ج کوچک که مستلزم آن است، با این وجود، استفاده از تکنیک های مختلف نظری، طیف سنجی و فیزیکوشیمیایی برای ترکیبات معدنی را جذاب، محرک، آموزشی و صریح دانستم. هیجان انگیز. برای مثال، نظریه‌های مختلف پیوند، و استفاده از آنها برای توضیح یا تفسیر مشاهدات طیف‌سنجی، کم و بیش به عنوان متعلق به حوزه شیمی معدنی پذیرفته شده بود و کتاب‌های درسی آن روز دارای بخش‌های کاملی در مورد نظریه‌های پیوند، مغناطیس، سینتیک، الکترون بودند. مکانیسم های انتقال و غیره با این حال، همه چیز تغییر کرد و متون آموزشی شیمی معدنی بعدی بر جنبه ترکیبی و توصیفی این رشته تأکید داشتند. دلایل متعددی برای این امر وجود دارد، و آنها بدون شک عبارتند از ظهور شیمی آلی فلزی دیامغناطیس به عنوان زیرشاخه غالب در شیمی معدنی و محدود بودن نسبی آن در مقابل روش های فیزیکی مورد نیاز برای پیگیری آن.

GEORGE CHRISTOU Indiana University, Bloomington I am no doubt representative of a large number of current inorganic chemists in having obtained my undergraduate and postgraduate degrees in the 1970s. It was during this period that I began my continuing love affair with this subject, and the fact that it happened while I was a student in an organic laboratory is beside the point. I was always enchanted by the more physical aspects of inorganic chemistry; while being captivated from an early stage by the synthetic side, and the measure of creation with a small c that it entails, I nevertheless found the application of various theoretical, spectroscopic and physicochemical techniques to inorganic compounds to be fascinating, stimulating, educational and downright exciting. The various bonding theories, for example, and their use to explain or interpret spectroscopic observations were more or less universally accepted as belonging within the realm of inorganic chemistry, and textbooks of the day had whole sections on bonding theories, magnetism, kinetics, electron-transfer mechanisms and so on. However, things changed, and subsequent inorganic chemistry teaching texts tended to emphasize the more synthetic and descriptive side of the field. There are a number of reasons for this, and they no doubt include the rise of diamagnetic organometallic chemistry as the dominant subdiscipline within inorganic chemistry and its relative narrowness vis-d-vis physical methods required for its prosecution.