Photographic architecture in the twentieth century

صد سال پیش، معماران در محیط عکاسی – که در نمایش خطوط و سطوح ساختمان بسیار خوب بود – راهی ضروری برای ترویج شیوه‌های خود یافتند. با این حال، به زودی آشکار شد که عکاسی چیزی بیش از بازتولید آنچه به تصویر می‌کشد انجام می‌دهد. هم موضوع و هم دریافت را تغییر داد، زیرا معماری در قرن بیستم به عنوان شکلی از ارتباطات جمعی به کار گرفته شد.

کلر زیمرمن نشان می‌دهد که چگونه عکاسی عمیقاً بر طراحی معماری در قرن گذشته تأثیر گذاشته و نقشی ابزاری ایفا کرده است. در تکامل معماری مدرن "انسان شناسی تصویری" او نشان می دهد که چگونه ساختمان ها به طور غیرقابل بازگشت و اساسی از طریق تعامل آنها با عکاسی تغییر کردند، که با ظهور متون مصور عکاسی چاپ انبوه در آلمان قبل از جنگ جهانی دوم آغاز شد و با عصر تبلیغات تجاری پس از جنگ پایان یافت. زیمرمن در پرداختن به «معماری عکاسی» دو موضوع به هم مرتبط را در نظر می‌گیرد: اول، عکاسی معماری و گردش آن. و دوم، تاثیر عکاسی بر طراحی معماری. او توضیح می دهد که چگونه پروتکل های عکاسی معماری در آلمان در اوایل قرن بیستم توسعه یافتند، به طور قابل توجهی در دوران جنگ و دیاسپورای پس از جنگ گسترش یافتند و با ظهور پست مدرنیسم به طور چشمگیری سرعت گرفتند.

او استدلال می کند که در معماری مدرن، ساختمان‌ها چگونه به نظر می‌رسند و چگونه عکس‌ها باعث می‌شوند که از طرق بعدی همپوشانی داشته باشند. در معماری و عکاسی، مفاهیم مدرنیستی که به بیشترین تعداد در وسیع ترین زمین و با بیشترین وضوح قابل رویت بودند، روز را به خود اختصاص دادند. این اثر با مصور فراوان، برای اولین بار نشان می‌دهد که چگونه ایده‌های جدید و ساختمان‌های جدید از تداخل عکاسی و معماری پدید آمده‌اند – که نحوه دیدن ما از جهان و نحوه عمل ما را تغییر می‌دهد.

One hundred years ago, architects found in the medium of photography—so good at representing a building’s lines and planes—a necessary way to promote their practices. It soon became apparent, however, that photography did more than reproduce what it depicted. It altered both subject and reception, as architecture in the twentieth century was enlisted as a form of mass communication.

Claire Zimmerman reveals how photography profoundly influenced architectural design in the past century, playing an instrumental role in the evolution of modern architecture. Her “picture anthropology” demonstrates how buildings changed irrevocably and substantially through their interaction with photography, beginning with the emergence of mass-printed photographically illustrated texts in Germany before World War II and concluding with the postwar age of commercial advertising. In taking up “photographic architecture,” Zimmerman considers two interconnected topics: first, architectural photography and its circulation; and second, the impact of photography on architectural design. She describes how architectural photographic protocols developed in Germany in the early twentieth century, expanded significantly in the wartime and postwar diaspora, and accelerated dramatically with the advent of postmodernism.

In modern architecture, she argues, how buildings looked and how photographs made them look overlapped in consequential ways. In architecture and photography, the modernist concepts that were visible to the largest number over the widest terrain with the greatest clarity carried the day. This richly illustrated work shows, for the first time, how new ideas and new buildings arose from the interplay of photography and architecture—transforming how we see the world and how we act on it.