Philosophy’s Higher Education

در حدود 13 سالگی متوجه شدم که تحصیلات رسمی من از تحصیلات فلسفی من جدا می شود. البته در آن زمان من آن را به این شکل نمی دانستم. من آن را به‌عنوان شکافی بین آنچه به من آموزش می‌دادند و تجربه‌ام از آنچه به من آموزش می‌دادند، تجربه کردم. من اکنون می دانم که این تجربه فلسفی مدرسه رسمی بود. تا زمانی که مطالعه جامعه شناسی را در 16 سالگی شروع کردم، با ایده دوآلیسم ها مواجه شدم - جفت هایی از متضادها که همیشه با هم ظاهر می شدند اما هرگز با هم آشتی نمی کردند. در جامعه شناسی این دوگانگی فرد و جامعه بود. بیشترین سؤالی که در کلاس‌های ما پرسیده می‌شد این بود که کدام جنبه از دوآلیسم بر دیگری غالب است. پاسخی که ما همیشه به آن تمایل داشتیم این بود که هر دو متقابلاً تحت تأثیر دیگری قرار گرفتند. به نظر می رسید که پاسخ جایی در وسط بود. تنها در دانشگاه، ابتدا در مقطع کارشناسی و سپس در مقطع فوق لیسانس، با ایده دیالکتیک مواجه شدم. آهسته آهسته متوجه شدم که دوآلیسم هایی که تئوری اجتماعی را گرفتار کرده است - من و ما، خود و دیگری، خیر و شر، مدرنیته و پست مدرنیته، خودمختاری و هترونومی، آزادی و طبیعت، حقیقت و نسبی گرایی، و بسیاری موارد دیگر- وجود ندارد. فقط دیالکتیکی بودن در مورد فکر کردن، بلکه این که فکر دیالکتیکی بودن آنها کیفیتی حتی عجیب‌تر داشت. این همان تجربه حضور در مدرسه بود.

At about the age of 13 I began to realise that my formal education was separating itself off from my philosophical education. Of course, at the time I did not know it in this way. I experienced it as a split between what I was being taught and my experience of what I was being taught. It was, I now know, the philosophical experience of formal schooling. It was not until beginning the study of sociology at 16 that I came across the idea of dualisms—pairs of opposites that always appeared together but were never reconciled. In sociology it was the dualism of the individual and society. The question most asked in our classes was always regarding which aspect of the dualism dominated the other. The answer we always leaned towards was that both were mutually affected by the other. The answer seemed to lie somewhere in the middle. It was only at university, first as an undergraduate and then as a postgraduate, that I came across the idea of the dialectic. Slowly I began to recognise that the dualisms which plagued social theory—I and we, self and other, good and evil, modernity and post-modernity, autonomy and heteronomy, freedom and nature, truth and relativism, and so many more—were not only dialectical in being thought about, but also that the thought of them being dialectical had an even stranger quality. It was the same experience as being at school.