Philosophy and Non-Philosophy

هر نسلی شیوه های جدید و نوشته های جدید فلسفی را ابداع می کند. ما باید می‌توانستیم جهش‌های خاصی را معرفی کنیم که حداقل با جهش‌های کوبیسم، هنر انتزاعی، و سریال‌گرایی دوازده رنگی برابری می‌کردند: فقط تا حدی این کار را انجام داده است. اما پس از تمام ساختارشکنی ها، پس از ویتگنشتاین، هایدگر و دریدا، این مطالبه ابعاد دیگری به خود می گیرد: با خود فلسفه چه کنیم؟ چگونه می‌توانیم در سطح جهانی رابطه خود را با این تفکر تغییر دهیم، که مدام نشان می‌دهد که به طور فزاینده‌ای محافظه‌کارانه و تکراری است؟ این دو سؤال در کنار هم چیزی را برانگیخته اند که ما آن را «غیرفلسفه» می نامیم.

غیرفلسفه نفی فلسفه نیست. این تعلیق ادعای فلسفه برای واقعی اندیشیدن است (اصل فلسفه کافی) و این ابداع کاربردهای جدید اندیشه و زبان است که روایت عقلانی امر واقعی را مختل می کند، که دقیقاً همان چیزی است که هر فلسفه ای است. غیرفلسفه را باید به‌عنوان «غیر اقلیدسی» درک کرد، یعنی به‌عنوان تعمیم امر فلسفی فراتر از محدودیت سنتی آن توسط فرض واحد یا «هراکلیتسی». از آن زمان به بعد، تعداد بی نهایتی از تصمیمات فلسفی که دیگر متقابلاً منحصر به فرد نیستند، با هر پدیده واقعی مطابقت خواهند داشت.

فلسفه و غیرفلسفه به طور گسترده اولین مورد در نظر گرفته می شود. تبیین کاملاً صریح غیرفلسفه و یکی از مهمترین متون مقدماتی آن.

Each generation invents new practices and new writings of philosophy. Ours should have been able to introduce certain mutations that would at least be equivalent with those of cubism, abstract art, and twelve-tone serialism: it has only partially done so. But after all the deconstructions, after Wittgenstein, Heidegger, and Derrida, this demand takes on a different dimension: What do we do with philosophy itself? How do we globally change our relation to this thought, which keeps indicating that it is increasingly conservative and repetitive? These two questions together have prompted what we call “non-philosophy.”

Non-philosophy is not the negation of philosophy. It is the suspension of philosophy’s claim to think the real (Principle of Sufficient Philosophy), and it is the invention of new usages of thought and language that disrupt the rational narrative of the real, which is precisely what every philosophy is. Non-philosophy should rather be understood à la the “non-Euclidean,” namely, as a generalization of the philosophical beyond its traditional limitation by the unitary or “Heraclitean” postulate. From then on, an infinite number of philosophical decisions that are no longer mutually exclusive will correspond with any real phenomenon.

Philosophy and Non-Philosophy is widely considered the first fully explicit elaboration of non-philosophy and one of its most important introductory texts.