Philosophic Foundations of Genetic Psychology and Gestalt Psychology: A Comparative Study of the Empirical Basis, Theoretical Structure, and Epistemological Groundwork of European Biological Psychology

شانزدهم روانشناسان، با این حال، نشان داده اند که آنچه که ما در درجه اول از آن آگاه هستیم، متوالی از داده های حسی نیست، بلکه پدیده های ارقامی است: خرگوش اردک مبهم ویتگنشتاین تنها یکی از این نمونه هاست. آنها همچنین توجه ما را به وجود کیفیت های ثالث در ادراک جلب کرده اند، مانند "تقارن" و "ظرافت" که به همان اندازه مستقیماً به رنگ های قرمز، سبز یا زرد داده می شوند. جالب است بدانید که مرلوپونتی در پدیدارشناسی ادراک خود از ایده های گشتالت استفاده قابل توجهی کرده است. یکی از رایج‌ترین دلایلی که فیلسوفان زبان برای عدم استفاده مستقیم از نتایج تحقیقات روان‌شناختی ارائه می‌کنند (اگرچه فیلسوفان معمولاً مایل به پذیرش نتایج دست اول علم فیزیکی هستند) این است که گزارش‌های فلسفی از ادراک و تفکر به تجزیه و تحلیل زبانی که این گزارش ها به آن تهیه شده است. یعنی سؤالات درجه دوم هستند. اغلب این رویکرد همچنان محدودتر است و کاربرد زبانی معمولی به عنوان معیاری در نظر گرفته می‌شود که پرسش‌های مربوط به تفکر و ادراک را باید با آن سنجید. سپس وظیفه فیلسوف به تحلیل زبان معمولی محدود می شود. اگر او مانند برخی از نویسندگان روان‌شناسی فلسفی، ماجراجوتر باشد، ممکن است نشان دهد که زبان مورد استفاده محققان روان‌شناسی تا چه اندازه از پارادایم‌های عقل سلیم فاصله دارد.

XVI Psychologists have, however, shown that what we are primarily aware of is not a succession of sense-data but figures-ground phenomena: Wittgenstein's ambiguous duck-rabbit is merely one such example. They have also drawn our attention to the existence of tertiary qualities in perception, such as 'symmetry' and 'elegance' which are just as directly given as are the perceived colours red, green or yellow. It is interesting to note that Merleau-Ponty has made considerable use of Gestalt ideas in his Phenomenology of Perception. One of the commonest reasons given by linguistic philosophers for not making direct use of the results of psychological research (although philosophers are usually willing to accept the first-hand results of physical science) is that philosophical accounts of perception and thinking are concerned with analysing the language in which these reports are made; that is to say, they are second-order enquiries. Often this approach is still more restricted and ordinary linguistic usage is taken as the yardstick against which questions relating to thought and perception are to be measured. The task of the philosopher is then con­ fined to the analysis of ordinary language. If he is more adventurous, as some writers on philosophical psychology are, he might go on to show how far the language used by psychological researchers falls short of the paradigms of common sense.