Phenomenology As Critique: Why Method Matters

این کتاب با تکیه بر منابع کلاسیک هوسرلی و همچنین رویکردهای اگزیستانسیالیستی و هرمنوتیکی، استدلال می‌کند که نقد عمدتاً یک مسئله روش است. این نشان می‌دهد که بحث‌های پدیدارشناختی درباره مشکلات حاد اجتماعی و سیاسی از سنت غنی پژوهش‌های انتقادی رادیکال در معرفت‌شناسی، هستی‌شناسی اجتماعی، نظریه سیاسی و اخلاق نشأت می‌گیرد.

این مشارکت نشان می‌دهد که بررسی‌های پدیدارشناختی معاصر از اشکال مختلف ستم و سلطه، ابزارهای انتقادی-تحلیلی جدیدی را ایجاد می‌کند که مکمل رویکردهای نظری رقیب، مانند تحلیل قدرت، نظریه انتقادی، و فلسفه لیبرال عدالت است. به طور خاص، فصل‌ها به مضامین روش‌شناختی زیر توجه زیادی دارند: شرایط امکان پدیدارشناسی به عنوان نقد. نقد به عنوان بازتاب رادیکال و تفکر آزاد. تحلیل عیدتیک و انعکاس واقعیت استعلایی و اقتضایی خود، دیگران، جهان؛ پدیدارشناسی و نقد درونی; ابعاد خود بازتابی پدیدارشناسی؛ و تحلیل پدیدارشناختی و خود انتقالی و دگرگونی جهان. در مجموع، این کتاب منابع انتقادی متعددی را که پدیدارشناسی ارائه می‌کند، دقیقاً به‌خاطر روش‌های متمایز و تعهدات روش‌شناختی‌اش، توضیح می‌دهد، و بنابراین قدرت خود را در مقابله با مسائل به موقع بی‌عدالتی اجتماعی نشان می‌دهد.

Drawing on classical Husserlian resources as well as existentialist and hermeneutical approaches, this book argues that critique is largely a question of method. It demonstrates that phenomenological discussions of acute social and political problems draw from a rich tradition of radically critical investigations in epistemology, social ontology, political theory, and ethics.

The contributions show that contemporary phenomenological investigations of various forms of oppression and domination develop new critical-analytical tools that complement those of competing theoretical approaches, such as analytics of power, critical theory, and liberal philosophy of justice. More specifically, the chapters pay close attention to the following methodological themes: the conditions for the possibility of phenomenology as critique; critique as radical reflection and free thinking; eidetic analysis and reflection of transcendental facticity and contingency of the self, of others, of the world; phenomenology and immanent critique; the self-reflective dimensions of phenomenology; and phenomenological analysis and self-transfermation and world transformation. All in all, the book explicates the multiple critical resources phenomenology has to offer, precisely in virtue of its distinctive methods and methodological commitments, and thus shows its power in tackling timely issues of social injustice.

Phenomenology as Critique: Why Method Matters will appeal to researchers and advanced students working in phenomenology, Continental philosophy, and critical theory.