Phantom Communities: The Simulacrum and the Limits of Postmodernism

انجمن‌های فانتوم وضعیت شبیه‌سازی را مورد بازنگری قرار می‌دهد - گاهی اوقات به‌عنوان یک کپی از یک کپی تعریف می‌شود، اما به‌طور دقیق‌تر به‌عنوان کپی که مشروعیت و اقتدار مدل آن را زیر سوال می‌برد، تعریف می‌شود. از بحث های اخیر در ادبیات، هنر، فلسفه و مطالعات فرهنگی.

نویسنده دو سطح در هم تنیده از تحلیل را دنبال می کند. در یک سطح، او شاعرانگی شبیه‌سازی را که به‌عنوان فرمی که تکرار را درونی می‌کند، از طریق خوانش دقیق تعدادی از متون ادبی، نقاشی‌ها و فیلم‌های نمونه از هر دو سنت انگلیسی-آمریکایی و فرانسوی، از جمله آثار ژان ژنه، بررسی می‌کند. ، پیر کلوسوفسکی، رنه ماگریت، اندی وارهول، جی جی بالارد، بالتوس و رائول رویز. نویسنده از طریق خوانش‌های خود از این آثار، دگرگونی‌های شبیه‌سازی را دنبال می‌کند و نشان می‌دهد که چگونه فراز و نشیب‌های آن نوری برای ترسیم مجدد قانون پست مدرن ارائه می‌دهد.

در سطح دیگری، نویسنده ارائه می‌دهد. گزارشی از نقشی که شبیه‌سازی به‌عنوان یک مفهوم نظری ایفا می‌کند که ظرفیت‌های تحلیلی و ایدئولوژیکی متفاوتی را در نوشته‌های نظریه‌پردازانی چون ژان بودریار، فردریک جیمسون، میشل فوکو و ژیل دلوز به عهده می‌گیرد. با انجام این کار، اجتماعات فانتوم در بحث های بین رشته ای جاری در مورد محدودیت های تاریخی و ایدئولوژیک پست مدرنیسم، و نیز امکانات اتوپیایی هنر، ادبیات و فلسفه در پست مدرن دخالت می کند. زمینه.

نویسنده با حرکت بین این بحث‌ها و تفسیر آثار منفرد، نشان می‌دهد که چگونه آنها با مشکل اساسی زیبایی‌شناختی و ایدئولوژیکی که توسط فرهنگ پست‌مدرن شبیه‌سازی مطرح شده است، همگرایی می‌کنند: تخیل. جوامع مجازی که در حاشیه فرهنگ پست مدرن، به یکباره توسط تصاویر در حال تکثیر آن شکل گرفته و تحت الشعاع قرار می گیرند.

Phantom Communities reconsiders the status of the simulacrum―sometimes defined as a copy of a copy, but more rigorously defined as a copy that subverts the legitimacy and authority of its model―in light of recent debates in literature, art, philosophy, and cultural studies.

The author pursues two interwoven levels of analysis. On one level, he explores the poetics of the simulacrum, considered as a form that internalizes repetition, through close readings of a number of exemplary literary texts, paintings, and films from both the Anglo-American and French traditions, including works by Jean Genet, Pierre Klossowski, René Magritte, Andy Warhol, J. G. Ballard, Balthus, and Raúl Ruiz. Through his readings of these works, the author follows the transformations of the simulacrum, showing how its vicissitudes provide an optic for remapping the postmodern canon.

On another level, the author offers an account of the role played by the simulacrum as a theoretical concept that assumes varying analytical and ideological valences in the writings of such theorists as Jean Baudrillard, Fredric Jameson, Michel Foucault, and Gilles Deleuze. In so doing, Phantom Communities intervenes in ongoing interdisciplinary debates concerning the historical and ideological limits of postmodernism, as well as the utopian possibilities of art, literature, and philosophy in a postmodern context.

Moving between these debates and the interpretation of individual works, the author shows how they converge on the fundamental aesthetic and ideological problem raised by the postmodern culture of the simulacrum: imagining the virtual communities that, at the margins of postmodern culture, are at once figured and eclipsed by its proliferating images.