Pawned States: State Building in the Era of International Finance

چگونه وام‌دهی خارجی کشورهای نوظهور را تضعیف می‌کند

در قرن نوزدهم، بسیاری از کشورهای در حال توسعه برای دریافت وام‌های مستقل به خانه‌های اعتباری اروپا روی آوردند. برای متعادل کردن حساب های خود و مقابله با شوک های مالی بزرگ مانند جنگ. این اتکا به منابع مالی عمومی خارجی فرصت‌های بی‌پایانی را برای کشورهای نوظهور برای غلبه بر موانع رشد ارائه می‌کرد، اما به حاکمان این امکان را می‌داد تا مراحل حیاتی در نهادسازی و توسعه سیاسی را دور بزنند. کشورهای در گرو نشان می‌دهد که چگونه دسترسی آسان به وام‌های خارجی در مراحل اولیه دولت‌سازی منجر به بی‌ثباتی مالی مزمن و تضعیف ظرفیت دولت در جهان در حال توسعه شده است.

Didac Queralt با تکیه بر انبوهی از داده‌های اصلی برای مستندسازی افزایش اعتبار ارزان خارجی بین سال‌های 1816 و 1913، نشان می‌دهد که چگونه کشورهای پیرامونی جهانی این وام‌ها را با موافقت با «شرط‌بندی شدید» دریافت کردند، که سرمایه‌گذاران بین‌المللی را قادر می‌سازد تا کنترل درآمد محلی را در دست بگیرند. منابع در موارد نکول، و چگونگی سلب حق اقامه دعوی، پایه مالیاتی یک کشور را از بین برده و باعث عدم تعادل مالی پایدار می شود. Queralt در ادامه تحلیل کمی از عملکرد مالیاتی بین سال‌های 1816 و 2005 را با تحلیل تاریخی کیفی در آمریکای لاتین، آسیا، آفریقا و خاورمیانه ترکیب می‌کند و نشان می‌دهد که چگونه اتکای بیش از حد به سرمایه خارجی توسط رهبران محلی، انگیزه‌های آنها را برای گسترش ظرفیت مالیاتی و بیان قدرت مخدوش می‌کند. -به اشتراک گذاشتن موسسات و تقویت دستگاه‌های بوروکراسی.

کشورهای تحت گرو با وسعت همه‌جانبه، روشن می‌سازد که چگونه دسترسی زودهنگام و آسان به منابع مالی خارجی، کشورهای در حال توسعه را تحت فشار قرار می‌دهد. به مسیرهایی که مشخصه آنها نهادهای مالی شکننده و سیاست استبدادی است.

How foreign lending weakens emerging nations

In the nineteenth century, many developing countries turned to the credit houses of Europe for sovereign loans to balance their books and weather major fiscal shocks such as war. This reliance on external public finance offered emerging nations endless opportunities to overcome barriers to growth, but it also enabled rulers to bypass critical stages in institution building and political development. Pawned States reveals how easy access to foreign lending at early stages of state building has led to chronic fiscal instability and weakened state capacity in the developing world.

Drawing on a wealth of original data to document the rise of cheap overseas credit between 1816 and 1913, Didac Queralt shows how countries in the global periphery obtained these loans by agreeing to “extreme conditionality,” which empowered international investors to take control of local revenue sources in cases of default, and how foreclosure eroded a country’s tax base and caused lasting fiscal disequilibrium. Queralt goes on to combine quantitative analysis of tax performance between 1816 and 2005 with qualitative historical analysis in Latin America, Asia, Africa, and the Middle East, illustrating how overreliance on external capital by local leaders distorts their incentives to expand tax capacity, articulate power-sharing institutions, and strengthen bureaucratic apparatus.

Panoramic in scope, Pawned States sheds needed light on how early and easy access to external finance pushes developing nations into trajectories characterized by fragile fiscal institutions and autocratic politics.