Paul Weiss and the genesis of canonical quantization

دسته بندی: فیزیک
ویرایش:  
نویسندگان: Rickles D.,  Blum A.  
سری:  
 
ناشر:  
سال نشر:  
تعداد صفحات: 19 
زبان: English 
فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود) 
حجم فایل: 770 کیلوبایت 

قیمت کتاب (تومان) : 51,000

European Physical Journal H, Vol. 40، ص 469-487، 2015. این مقاله زندگی و کار شخصیتی را شرح می‌دهد که، ما استدلال می‌کنیم که در سال‌های اولیه از اهمیت اولیه برخوردار بود. کوانتیزه سازی میدانی و گرانش کوانتومی (البته به طور غیرمستقیم تر). او که شاگرد دیراک و متولد شده بود، در طول جنگ جهانی دوم به عنوان یک دشمن بیگانه در کانادا بازداشت شد و پس از آزادی هرگز به نظر نمی رسید که جایگاه خوبی در فیزیک به دست آورد و پس از آن به عنوان یک ریاضیدان شناخته شد. او یک روش کلی برای کمی کردن نظریه های میدانی (خطی و غیر خطی) بر اساس پارامترهایی که یک ابرسطح دلخواه را برچسب گذاری می کنند، توسعه داد. این روش («فرم گرایی پارامتر» که اغلب به دیراک نسبت داده می شود)، اگرچه بعداً کنار گذاشته شد، اما توسط چهره های برجسته مرتبط با گرانش کوانتومی متعارف (دراک، پیرانی و شیلد، برگمان، و در آن زمان به عنوان یک ابزار بسیار مهم در نظر گرفته شد). دی ویت و دیگران. ما استدلال می کنیم که او برای این نوآوری و سایر نوآوری ها مستحق شناخت گسترده تری است.

European Physical Journal H, Vol. 40, P. 469–487, 2015. This paper describes the life and work of a figure who, we argue, was of primary importance during the early years of field quantisation and (albeit more indirectly) quantum gravity. A student of Dirac and Born, he was interned in Canada during the second world war as an enemy alien and after his release never seemed to regain a good foothold in physics, identifying thereafter as a mathematician. He developed a general method of quantizing (linear and non-linear) field theories based on the parameters labelling an arbitrary hypersurface. This method (the ‘parameter formalism’ often attributed to Dirac), though later discarded, was employed (and viewed at the time as an extremely important tool) by the leading figures associated with canonical quantum gravity: Dirac, Pirani and Schild, Bergmann, DeWitt, and others. We argue that he deserves wider recognition for this and other innovations.