Parlons Pachto. Langue et Culture de L'Afghanistan

دسته بندی: خارجی
ویرایش:  
نویسندگان: Dessart Laurent.  
سری:  
 
ناشر:  
سال نشر:  
تعداد صفحات: 197 
زبان: Pushto-French 
فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود) 
حجم فایل: 54 مگابایت 

قیمت کتاب (تومان) : 51,000

ناشر: L\'Harmattan
تاریخ انتشار: 1994
تعداد صفحات: 197
ISBN: 978-2738423061 صوت اولین رویکرد خوب به زبان و فرهنگ پشتون ها
تجانس ویژگی‌های ظاهری آن‌ها جای تامل دارد: در واقع، در میان جمعیت‌های پشتون، افرادی با چشم‌های روشن و موهای بلوند یا شاه بلوطی (هندوکش یا قراقورام)، بینی‌های آکویل از نوع سامی، مایل نیز می‌بینیم. چشم (نقش ترکی-مغولی) در حالی که نوع مدیترانه ای در جنوب غالب است. در مواجهه با این تنوع شخصیت ها، لازم است توضیحی بیابیم، به تاریخ و جغرافیای انسانی رجوع کنیم.
اولین به ما می آموزد که ایرانیان شرق، پسرعموهای مادها و پارسیان، نامیده می شدند. به گفته نویسندگان و زمان، سکاها، ساکس ها یا ساکاها، برای قرن ها در جستجوی مراتع و در مرزهای امپراتوری ها، خاور نزدیک و محدوده اروپای شرقی را می گشتند.
علاوه بر این، قبیله ای مانند قبیله Abdalis/Awdalis (Durranis فعلی) مطمئناً مربوط به هون های سفید (یا Hefthalite) است که از قرن دوم میلادی به بالای دره سند حمله کردند. در مورد غلزای ها، یکی دیگر از قبیله های بزرگ پشتون و کوچی در افغانستان، آنها قطعاً تبار ترک دارند و در حدود قرن یازدهم به قوم پشتون ملحق می شدند.
در شجره نامه اقوام پشتون که توسط فارسی زبانی از قرن یازدهم تأسیس شد. دربار مغول جهانگیر در آغاز قرن هفدهم، قوم پشتون به عنوان یکی از قبایل گمشده اسرائیل توصیف می شود. ارزش تاریخی این ادعا قابل بحث است، اما همیشه در میان متخصصان تبارشناسی که پشتون ها را در جامعه خود به حساب می آورند، \"ریش های سفید\"، بزرگان، که دانش نسب شناسی دارند، مورد احترام است.

Publisher: L'Harmattan
Publication date: 1994
Number of pages: 197
ISBN: 978-2738423061 Audio Une bonne première approche de la langue et de la culture des Pachtounes.
L'homogénéité de leurs traits physiques laisse à désirer : en effet, parmi les populations pachtounes, on trouve aussi bien des individus aux yeux clairs et à la chevelure blonde ou châtain (Hindou Kouch ou Karakoram), des nez aquilins de type sémite, des yeux bridés (empreinte turco-mongole) tandis que prédomine au sud le type méditerranéen. Devant cette variété de caractères il faut, pour trouver une explication, se référer à l'histoire et à la géographie humaine.
La première nous enseigne que les Iraniens de l'est, cousins des Mèdes et des Perses, appelés, selon les auteurs et les époques Scythes, Saces ou Sakas, ont écume durant des siècles le Proche Orient et les confins de l'Europe orientale, à la recherche de pâturages et sur les frontières des empires.
De plus, une tribu comme celle des Abdalis/Awdalis (Durranis actuels) a certainement des liens de parenté avec les Huns Blancs (ou Hephtalites) qui envahirent le haut de la vallée de l'Indus à partir du lllème siècle après Jésus-Christ. Quant aux Ghilzays, autre grande tribu pachtoune et nomade d'Afghanistan, ils ont sûrement une ascendance turque et se seraient agrégés à l'ethnie pachtoune aux alentours du Xlème siècle.
Dans la généalogie des tribus pachtounes établie par un persanophone de la cour moghole de Jahangir au début du XVIIème siècle, l'ethnie pachtoune est décrite comme l'une des tribus perdues d'Israël. La valeur historique de cette assertion est discutable mais elle est toujours à l'honneur parmi les spécialistes en généalogie que comptent les Pachtounes en leur société, les "barbes blanches", les anciens, qui détiennent le savoir généalogique.