Parliaments and Legislative Activity: Motivations for Bill Introduction

مارتین برونر در صدد حل معما است که چرا احزاب اپوزیسیون یا پشتیبانان دولت قانون پیشنهاد می کنند، حتی اگر شانس تأثیرگذاری بر نتایج سیاست به این روش تقریباً صفر است. او استدلال می کند که بیشتر لوایح پارلمانی به جای تأثیر مستقیم بر سیاست ها، اهداف متفاوتی را دنبال می کنند: از آنها برای نشان دادن مواضع سیاستی خود و نشان دادن جایگزین هایی برای سیاست های دولت استفاده می شود. یا به موضوعاتی اشاره می کنند که در دستور کار عمومی رتبه بالایی دارند اما در دستور کار دولت در رتبه پایینی قرار دارند. آنها همچنین می توانند ابزاری برای تک تک اعضای پارلمان برای ایجاد یک پروفایل شخصی مستقل باشند. نویسنده با استفاده از مدل‌های رسمی و شواهد تجربی مقایسه‌ای از بلژیک، فرانسه، آلمان و بریتانیا نشان می‌دهد که ابتکارات پارلمانی اپوزیسیون و پشتیبان‌ها صرفاً «هیاهوی زیاد درباره هیچ» نیست، بلکه نتیجه انگیزه‌های رای‌جویی است.

Martin Brunner aims at solving the puzzle of why opposition parties or government backbenchers propose legislation even though the chance to influence policy outcomes in this manner is almost nil. He argues that instead of influencing policies directly most parliamentary bills serve different purposes: They are used in order to signal own policy positions and to show alternatives to government policies. Or they point at topics that rank high on the public agenda but low on the government agenda. They can also be a means for individual Members of Parliament to build up an independent personal profile. Using formal models and comparative empirical evidence from Belgium, France, Germany, and the United Kingdom the author shows that parliamentary initiatives of opposition and backbenchers are not simply “much ado about nothing”, but the result of vote-seeking motivations.