Paradoxical Urbanism: Anti-Urban Currents in Modern Urbanism

شهرسازی مدرنیستی مترقی، حتی آرمان‌شهری به نظر می‌رسد: طراحی برای جهانی بهتر از طریق یک محیط ساخته شده دموکراتیک و انسانی. اما دو جریان این بینش را از درون تضعیف می‌کنند: آرکادیانیسم که به‌عنوان عقب‌نشینی از تغییر و تأثیرات صنعتی‌سازی به یک بت روستایی تبدیل می‌شود. و ابزارگرایی که با آن بینش انسانی تجویزی و ضد دموکراتیک می شود. مالکوم مایلز استدلال می کند که این دو جریان دیدگاه مترقی مدرنیسم را تضعیف می کنند. این کتاب به بررسی ریشه‌های شهرسازی مدرنیستی در سیستم‌های یکپارچه و مستقل فضای دکارتی می‌پردازد. و تضادهای درون شهرسازی مدرنیستی را در ابزارگرایی و تکیه بر تخصص حرفه ای غیرسیاسی شده شناسایی می کند. مایلز به طرز ماهرانه ای فرهنگ پست مدرن ویرانه های صنعتی را مرور می کند. و معتقد است که اگر قرار است شهرها مکانهای مجاورت، تنوع، تحرک و عاملیت باشند، این امر مستلزم حرکت از ابزارگرایی مدرنیستی به تولید مشترک خلاقانه و رادیکال دموکراتیک از محیط ساخته شده است.

Modernist urbanism seems progressive, even Utopian: design for a better world through a democratic and humane built environment. But two currents undermine this vision from within: an Arcadianism which turns to a rural idyll as retreat from change and the effects of industrialization; and an instrumentalism by which the humane vision becomes prescriptive and anti-democratic. Malcolm Miles argues that these two currents undermine modernism’s progressive vision. This book examines the roots of modernist urbanism in the seamless, self-contained systems of Cartesian space; and identifies contradictions within modernist urbanism in its instrumentalism and reliance on de-politicised professional expertise. Miles adroitly reviews the postmodern culture of industrial ruinscapes; and posits that if cities are to be places of proximity, diversity, mobility and agency, this will require a move from modernist instrumentalism to a creative and radically democratic co-production of the built environment.