Paradoxes de la fragilité: en marge du poème

خوزه آکولین شعر می‌نویسد، این شعر را بهتر از هرکسی می‌گوید و حتی گاهی اوقات شعر دیگران را می‌خواند و شب‌های شعر برگزار می‌کند. اما خوزه آکولین نیز زندگی می کند و تأمل می کند. پارادوکس‌های شکنندگی شامل عصاره‌هایی از این «دفترنامه» روزانه‌ای است که او نگه می‌دارد و تفکری منحصربه‌فرد و مهم‌تر از همه سخاوتمندانه در مورد نوشتن، سفر، طبیعت و ماجراجویی انسان را منعکس می‌کند.< p>«من از درب شعر وارد شدم. قلب که به طور بی ملاحظه بسته شده بود. اما شعر دریچه ای عمودی و رو به بالا را به روی من گشود. نمی‌دانم چرا و چگونه، تقریباً همیشه احساس می‌کردم که کسی در حال تماشای پاساژ است. کسی دقیق تر، که بیشتر از کسی است. امتیاز؟ شانس. فرصت ؟ تاب آوری؟ ماوراء الطبیعه؟ نادانی من کامل اما سرشار از شکرگزاری است. نادانی من دلیل نامعقول هر شعری است که به من دیکته می کند، نه زندگی من - قابل چشم پوشی - بلکه زندگی ای که از من می گذرد و من به آن دست بسته ام...

José Acquelin écrit de la poésie, dit mieux que quiconque cette poésie et même, à l'occasion, celle des autres, parfois il chante et anime des soirées de poésie. Mais José Acquelin également vit et réfléchit. Paradoxes de la fragilité est constitué d'extraits de ce « journal de bord » quotidien qu'il tient et qui rend compte d'une pensée singulière et surtout généreuse sur l'écriture, le voyage, la nature et l'aventure humaine.

« Je suis entré en poésie par la porte de mon cœur, qu'on avait inconsidérément fermée. Mais le poème m'a ouvert une trappe verticale, ascendante. Je ne sais trop pourquoi ni comment, j'ai presque toujours senti que quelqu'un veillait au passage. Quelqu'une plus précisément, qui est plus que quelqu'un. Privilège ? Chance ? Résilience ? Surnaturel ? Mon ignorance est totale mais pleine de gratitude. Mon ignorance est la raison irraisonnable de chaque poème que me dicte, non ma vie - négligeable - mais la vie qui me traverse et à laquelle je n'ai cessé,...