Pancreas Transplantation

در دسامبر 1966، دو بیمار که ماه‌ها پس از پیوندها جان خود را از دست دادند، در اثر بیماری کلیوی دیابتی در اثر اورمی ایجاد شد. با این حال، این به اندازه کافی طولانی بود که شانس کمی برای بقا به آنها پیشنهاد شد. Ac به صراحت در هر دو بیمار مطابق با تفکر آن زمان، این بود که یک اندام غدد درون ریز، پانکراس، می تواند عملکرد نامناسب و شاید حتی غیراخلاقی به طور طبیعی و برای چندین روز انجام دهد تا به آنها همودیالیز مزمن یا انسان به پیوند انسانی بیماران پیوند کلیه انجام دادند. اینها مستقل از انسولین هدر دادن تلاش در نظر گرفته شدند زیرا اعتقاد بر این بود که تزریقات. منابع پزشکی کمیاب را نباید خرج کرد فواید طولانی مدت احتمالی ترمیم بر بیماران، اورمیک یا غیر اورمیک، که شانس عملکرد انسولین آنها در آن زمان به شدت مورد بحث بود و بقای آنها برای بیش از چند ماه در صورتی که به طور کامل مشخص نشده بود، 20 سال است که تصور می‌شد بقای آن‌ها ادامه داشت. خیلی کوچک بودن به بعد کاهش یافت. با این حال، اکنون به نظرم می رسد که اصل، ایده این بود که فرض اولیه بیماران دیابتی از آن چیزی است که من در آن می دانستم خطرات وحشتناکی وجود دارد و حتی اگر در سال 1966 نیز وجود داشته باشد: اگر کسی بتواند یک هنجار مؤثر و مؤثر را بازیابی کند، اورمی اصلاح شود.

In December, 1966, two patients dying of months after the transplants had been per­ uremia as a result of diabetic kidney disease formed. This was long enough, however, to were offered a small chance of survival. Ac­ establish unequivocally in both patients cording to the thinking of the time, it was that an endocrine organ, the pancreas, could inappropriate-and perhaps even unethical­ function normally and for many days as a to offer them either chronic hemodialysis or human-to-human graft. The patients had kidney transplantation. These were considered become normoglycemic independent of insulin a waste of effort because it was believed that injections. scarce medical resources should not be spent The possible long-term benefits of restoring on patients, uremic or not, whose chances of insulin function were hotly argued then, and surviving for more than a few months were they have not been fully determined 20 years thought to be very small. Reduced to its later. It seems to me now, however, that the essence, the idea was that diabetic patients basic premise is sounder than I realized in were terrible risks and would remain so even if 1966: if one could restore an effective, norm­ the uremia were corrected.