Pablo Trapero and the Politics of Violence

این مطالعه ابتکاری نشان می‌دهد که پابلو تراپرو، کارگردان آرژانتینی، از طریق بازنمایی منحصربه‌فرد خود از خشونت، خود را به عنوان یکی از فیلم‌سازان کاملاً سیاسی قرن بیست و یکم معرفی کرده است. داگلاس مولیکن با بررسی مفهوم گسترده خشونت و نحوه نمایش آن بر روی پرده، راه‌هایی را که تراپرو از آن خشونت استفاده می‌کند، به‌ویژه مفهوم خشونت عینی ژیژک، به‌عنوان وسیله‌ای برای میانجیگری سیاسی شناسایی و تحلیل می‌کند. > از طریق تمرکز بر چندین عنصر که قبلاً مورد مطالعه قرار نگرفته بودند از فیلم‌های تراپرو، مولیکن روش‌هایی را برجسته می‌کند که در آن آثار کارگردان نگرانی‌های امروزی درباره نابرابری‌های اجتماعی و بی‌عدالتی در آرژانتین نئولیبرال را بر روی پرده نشان می‌دهد. در نهایت، او بررسی می‌کند که چگونه تراپرو جنبه‌هایی از سنت طولانی فیلم سیاسی آرژانتین را با عناصر Nuevo Cine Argentino ترکیب می‌کند تا صدای سیاسی منحصربه‌فردی خلق کند.

This innovative study finds that, through his unique representation of violence, Argentine director Pablo Trapero has established himself as one of the 21st century's distinctly political filmmakers. By examining the broad concept of violence and how it is represented on-screen, Douglas Mulliken identifies and analyzes the ways in which Trapero utilizes violence, particularly Žižek's concept of objective violence, as a means through which to mediate the political

Through a focus on several previously under-studied elements of Trapero's films, Mulliken highlights the ways in which the director's work represents present-day concerns about social inequalities and injustice in neoliberal Argentina on-screen. Finally, he examines how Trapero combines aspects of Argentina's long tradition of political film with elements of Nuevo Cine Argentino to create a unique political voice.