Oxidative Stress and Vascular Disease

یکی از موفقیت‌های مهم زیست پزشکی در دوران پس از جنگ جهانی دوم، اثبات ابهام‌آمیز این بود که کلسترول بالا یک عامل اصلی ایجاد کننده آترواسکلروز است. که هیپرکلسترولمی را می توان به طور موثر درمان کرد. و اینکه درمان نه تنها مرگ و میر ناشی از بیماری های عروق کرونر را به میزان قابل توجهی کاهش می دهد، بلکه مرگ و میر ناشی از همه موارد را نیز کاهش می دهد. درمان برای کاهش سطح کلسترول پلاسما - عمدتاً کلسترول لیپوپروتئین با چگالی کم (LDL) - اکنون به عنوان بهترین روش پزشکی پذیرفته شده است و هم پزشکان و هم بیماران برای انجام اقدامات تهاجمی برای کاهش LDL آموزش می بینند. ما با اطمینان می‌توانیم منتظر کاهش مهم در تلفات بیماری عروق کرونر در دهه‌های آینده باشیم. با این حال، هنوز در مورد مکانیسم های دقیقی وجود دارد که توسط آن افزایش سطح کلسترول و LDL پلاسما باعث شروع و پیشرفت ضایعات می شود. توافق کلی وجود دارد که یکی از اولین پاسخ ها به هیپرکلسترولمی، چسبیدن مونوسیت ها به سلول های اندوتلیال آئورت و به دنبال آن نفوذ آنها به فضای ساب اندوتلیال است، جایی که آنها به ماکروفاژها تمایز می یابند. این سلول‌ها و همچنین سلول‌های عضله صاف داخلی که به فضای زیر اندوتلیال مهاجرت کرده‌اند، سپس با قطرات متعدد و بزرگ استرهای کلسترول پر می‌شوند. . . مشخصه اولیه ترین ضایعه آترواسکلروتیک قابل مشاهده، به اصطلاح رگه چربی. این ضایعه پیش ساز ضایعات پیشرفته تر، هم در مدل های حیوانی و هم در انسان است. بنابراین نمی توان از مرکزیت هیپرکلسترولمی اغراق کرد. با این حال، فرآیند آتروژنیک پیچیده است و در یک دوره زمانی طولانی تکامل می یابد.

One of the major biomedical triumphs of the post-World War II era was the defmitive demonstration that hypercholesterolemia is a key causative factor in atherosclerosis; that hypercholesterolemia can be effectively treated; and that treatment significantly reduces not only coronary disease mortality but also all­ cause mortality. Treatment to lower plasma levels of cholesterol - primarily low density lipoprotein (LDL) cholesterol - is now accepted as best medical practice and both physicians and patients are being educated to take aggressive measures to lower LDL. We can confidently look forward to important decreases in the toll of coronary artery disease over the coming decades. However, there is still uncertainty as to the exact mechanisms by which elevated plasma cholesterol and LDL levels initiate and favor the progression of lesions. There is general consensus that one of the earliest responses to hypercholesterolemia is the adhesion of monocytes to aortic endothelial cells followed by their penetration into the subendothelial space, where they differentiate into macrophages. These cells, and also medial smooth muscle cells that have migrated into the subendothelial space, then become loaded with mUltiple, large droplets of cholesterol esters . . . the hallmark of the earliest visible atherosclerotic lesion, the so-called fatty streak. This lesion is the precursor of the more advanced lesions, both in animal models and in humans. Thus the centrality of hypercholesterolemia cannot be overstated. Still, the atherogenic process is complex and evolves over a long period of time.