Orwell's nose a pathological biography

در سال 2012، نویسنده جان ساترلند برای همیشه حس بویایی خود را از دست داد. تقریباً در همان زمان، او شروع به بازخوانی جورج اورول کرد و - هنوز هم با ناتوانی اخیر خود کنار می آمد - متوجه چیز عجیبی شد: اورول به طور مثبت به بویایی علاقه داشت. ساترلند در این بیوگرافی اصیل و بی‌احترام، شرح تازه‌ای از زندگی و آثار اورول ارائه می‌کند، زندگی‌نامه‌ای که مسیری منحصربه‌فرد و معطر را به مشام می‌رساند که از روزهای برمه تا نوزده هشتاد و چهار و به سمت جاده ویگان اسکله.

ساترلند بوها، بوها، بوی تعفن و بوی محبوس شده در صفحات کتاب های اورول را پخش می کند. از آپارتمان وینستون اسمیت در نوزده و هشتاد و چهار، که "بوی کلم آب پز و حصیرهای پارچه ای قدیمی را می داد" تا عطر وسوسه انگیز موهای صیغه ای Ma Hla May در روزهای برمه ساترلند با "رایحه مخلوط چوب صندل، سیر، روغن نارگیل و یاس"، روایت‌های رایحه‌ای که در دنیای ادبی اورول فراوان است را بررسی می‌کند. در طول مسیر...

In 2012 writer John Sutherland permanently lost his sense of smell. At about the same time, he embarked on a rereading of George Orwell and—still coping with his recent disability—noticed something peculiar: Orwell was positively obsessed with smell. In this original, irreverent biography, Sutherland offers a fresh account of Orwell's life and works, one that sniffs out a unique, scented trail that wends from Burmese Days through Nineteen Eighty-Four and on to The Road to Wigan Pier.

Sutherland airs out the odors, fetors, stenches, and reeks trapped in the pages of Orwell's books. From Winston Smith's apartment in Nineteen Eighty-Four, which "smelt of boiled cabbage and old rag mats," to the tantalizing aromas of concubine Ma Hla May's hair in Burmese Days, with its "mingled scent of sandalwood, garlic, coconut oil, and jasmine," Sutherland explores the scent narratives that abound in Orwell's literary world. Along the way...