Ornamentation in Baroque and Post-Baroque Music, with Special Emphasis on J.S. Bach

تزیینات نقش بسیار زیادی در موسیقی قرن هفدهم و هجدهم ایفا می کنند و ابهامات در نت نویسی آنها (و همچنین حذف مکرر آنها در پارتیتور) تردیدهایی را در مورد چگونگی تفسیر آهنگسازان از آنها ایجاد کرده است. فردریک نویمان، که خود ویولن و رهبر ارکستر است، اعتبار اصول سفت و سختی که در اجرای آنها اعمال می شود را زیر سوال می برد. در این اثر بحث برانگیز، که برای اولین بار با جلد شومیز در دسترس است، او استدلال می‌کند که محدودیت‌های شدید با آزادی که موسیقی‌دانان آن دوره از آن برخوردار بودند، همخوانی ندارد.

نویسنده نگاهی کاملاً جدید به تزیینات، و به ویژه نگاه J. S. Bach دارد. او از تحقیقات گسترده در انگلستان، فرانسه، آلمان، ایتالیا و ایالات متحده استفاده می کند تا نشان دهد که تفاسیر رایج بر اساس شواهد ناکافی است. این تفاسیر محدود کننده در تأثیر خود بر سبک بسیار گسترده بوده است. با زیر سوال بردن آنها، این کار به ایجاد جهت گیری مجدد در درک ما از موسیقی باروک و پساباروک ادامه می دهد.

Ornaments play an enormous role in the music of the seventeenth and eighteenth centuries, and ambiguities in their notation (as well as their frequent omission in the score) have left doubt as to how composers intended them to be interpreted. Frederick Neumann, himself a violinist and conductor, questions the validity of the rigid principles applied to their performance. In this controversial work, available for the first time in paperback, he argues that strict constraints are inconsistent with the freedom enjoyed by musicians of the period.

The author takes an entirely new look at ornamentation, and particularly that of J. S. Bach. He draws on extensive research in England, France, Germany, Italy, and the United States to show that prevailing interpretations are based on inadequate evidence. These restrictive interpretations have been far-reaching in their effect on style. By questioning them, this work continues to stimulate a reorientation in our understandiing of Baroque and post-Baroque music.