Orchestration

\"در زمان خود جامع‌ترین بررسی موضوع بود.\" - فرهنگ لغت موسیقی و موسیقیدانان جدید گروو
قبل از قرن هفدهم، آهنگسازان به ندرت اشاره می‌کردند. در موسیقی آنها چه آهنگسازی با ترکیب خاصی از صداها یا سازها اجرا شود. سپس در سال 1607 مونتهوردی پیشنهاد معروفی را برای ارکستراسیون اپرای Orfeo خود ارائه کرد. و با گسترش دوره باروک، مفهوم ارکستراسیون شروع به تکامل کرد و به وضوح قابل توجهی دست یافت و ساز کیبورد به عنوان بخشی جدایی ناپذیر از گروه پذیرفته شد.
در اواسط قرن 18، تغییرات سبکی در موسیقی دستگاهی ایجاد شد. ، به عنوان مثال. سبک هایی که بر یک خط ملودیک تک تأکید داشتند، مستقیماً بر روش های ارکستراسیون تأثیر می گذاشتند. در حالی که در قرن نوزدهم، ارکستراسیون به یک عامل حیاتی تر در تکنیک آهنگساز تبدیل شد، یک عامل تعیین کننده سبکی که امکانات زیادی را در اختیار او قرار می دهد. سرانجام، در اوایل قرن هجدهم، آگاهی روزافزون از اهمیت تعادل درونی، ایده‌آل‌های خاص صدای ترکیبی، و ویژگی‌های استوار ساز، ارکستراسیون را قادر ساخت تا جای خود را به عنوان یک رشته آکادمیک در کنار هارمونی و کنترپوان بگیرد.
در این کتابچه راهنمای کلاسیک یک آهنگساز مشهور انگلیسی 57 ساز ارکستر (حدود 1914) را توصیف می کند که منشا، پیشرفت و وضعیت آنها را در آغاز جنگ جهانی اول دنبال می کند. هر ساز، و همچنین برداشت بازیکنان در مورد آنچه که باید بنوازند. نتیجه، بینشی بی‌نظیر از کار درونی یک ارکستر است - تصور واضحی از اینکه یک نوازنده ویولن، کلارینتیست، ترومبونیست یا دیگر نوازندگان ارکستر چگونه است.
در حالی که پیشرفت‌های زیادی در تکنیک ساز روی یک ارکستر وجود دارد. از زمان اولین انتشار کتاب، بیشتر آنچه فورسایت می گوید هنوز معتبر است. فورسایت با شوخ طبعی، ظرافت و حس خوب، متنی کاملاً کامل، جامع و آموزنده را خلق کرد که نسلی از آهنگسازان، رهبران ارکستر، نوازندگان و موسیقی شناسان را آموزش داده و تحت تأثیر قرار داده است.

"For its time the most comprehensive treatment of the subject." — New Grove Dictionary of Music and Musicians
Before the 17th century, composers seldom indicated in their music whether the composition was to be performed by a particular combination of voices or instruments. Then in 1607 Monteverdi made a well-known suggestion for the orchestration of his opera Orfeo. And as the Baroque era unfolded, the concept of orchestrations began to evolve, achieving a notable clarity and the acceptance of a keyboard instrument as an integral part of the ensemble.
Toward the middle of the 18th century, stylistic changes in instrumental music, e.g. styles that emphasized a single melodic line, directly affected methods of orchestration; while in the 19th century, orchestrations became an ever more vital factor in the composer's technique, a stylistic determinant that places a wealth of possibilities at his disposal. Finally, in the early 18th century, increasing awareness of the importance of internal balance, certain ideals of blended sound, and firmly established instrumental characteristics enabled orchestration to take its place as an academic discipline beside harmony and counterpoint.
In this classic manual, a noted English composer describes 57 orchestral instruments (ca. 1914) tracing their origins, development, and status at the beginning of World War I. Not only are the history and evolution of each instrument fully discussed, the author also explores the techniques of each instrument, as well as players' impressions about what they must play. The result is an unparalleled insight into the inner working of an orchestra — a vivid impression of what it is like to be a violinist, clarinetist, trombonist, or other orchestral player.
While there have been numerous developments in instrumental technique on an individual basis since the book's first publication, most of what Forsyth says is still valid. Writing with wit, grace, and good sense, Forsyth created a formidably thorough, comprehensive, and informative text that has instructed and influenced generations of composers, conductors, musicians, and musicologists.