Opposition im Völkerrecht: Ein Beitrag zur Legitimation internationaler Rechtserzeugung

این اثر که مدال اتو هان انجمن ماکس پلانک را دریافت کرد، تز خود را مبنی بر عدم مشروعیت در حقوق بین‌الملل توسعه می‌دهد: ایجاد حقوق بین‌الملل فاقد مکانیسم‌های مخالفت نهادینه شده است. اگرچه اختیارات قانونگذاری نهادهای بین المللی در حال افزایش است، اما فرصتی برای بیان مقررات جایگزین و تغییرات پیشنهادی در رویه های حقوقی بین المللی وجود ندارد. «مخالفت در حقوق بین‌الملل» به پیروی از هانا آرنت و کلود لفور، نظریه‌ای درباره مفهوم مخالفت مطرح می‌کند که می‌تواند در حقوق بین‌الملل نیز کاربرد داشته باشد. این با یک مطالعه میان رشته‌ای دنبال می‌شود که برای اولین بار فرآیندهای قانون‌گذاری بین‌المللی را بررسی می‌کند (به ویژه با استفاده از سه نمونه از مجمع پارلمانی شورای اروپا، مکانیسم معافیت سازمان تجارت جهانی، کنوانسیون یونسکو در مورد تنوع فرهنگی و کارتاخنا. پروتکل تنوع زیستی) از دیدگاه فقدان سیاست زدگی، رویکردهای فلسفی هانا آرنت و کلود لفور را برای این امر مثمر ثمر می‌سازد، که هنوز در مطالعات حقوق بین‌الملل مورد توجه قرار نگرفته است.

Dieses mit der Otto-Hahn-Medaille der Max-Planck-Gesellschaft ausgezeichnete Werk entwickelt eine eigene These vom völkerrechtlichen Legitimationsdefizit: Völkerrechtlicher Rechtserzeugung fehlt es an Mechanismen institutionalisierter Opposition. Obwohl die Rechtserzeugungskompetenzen internationaler Institutionen zunehmen, fehlt es an Möglichkeiten, Regelungsalternativen und Änderungsvorschläge in völkerrechtlichen Verfahren zu artikulieren. „Opposition im Völkerrecht“ entwirft im Anschluss an Hannah Arendt und Claude Lefort eine Theorie des Konzepts der Opposition, die auch im Völkerrecht Anwendung finden kann. ​Es folgt eine interdisziplinäre Studie, die zum ersten Mal völkerrechtliche Rechtserzeugungsprozesse (konkret an drei Beispielen der Parlamentarischen Versammlung des Europarats, des WTO waiver-Mechanismus, der UNESCO Konvention zur kulturellen Vielfalt und des Cartagena-Protokolls zur Biodiversität) unter dem Gesichtspunkt mangelnder Politisierung untersucht und die in der Völkerrechtswissenschaft bisher nicht rezipierten philosophischen Ansätze von Hannah Arendt und Claude Lefort hierfür fruchtbar macht.