On the Beauty of Women

اولین بار در سال 1548 منتشر شد، درباره زیبایی زنان به نظر می رسد دو مکالمه مشترک توسط یک نجیب زاده جوان، سلسو، و چهار خانم از طبقه بالای بورژوازی در مجاورت فلورانس را ضبط می کند. یک روز بعد از ظهر سلسو و خانم ها زیبایی جهانی را در نظر می گیرند. در یک شب بعد، آنها سعی می کنند با ترکیب ویژگی های زیبای زنانی که می شناسند، تصویری ترکیبی از زیبایی کامل ایجاد کنند. استانداردهای زیبایی ایجاد شده در باغ جای خود را به تخیل خلاقانه و هنری روح انسان می دهد و به نظر می رسد حرکت گروه از باغی به سالن دیگر بازتاب حرکت گفتگو از طبیعت به هنر، از زیبایی الهی به زیبایی خلق شده توسط انسان است.

کنراد آیزنبیچلر و ژاکلین موری اولین ترجمه به انگلیسی گفتگوی فیرنزولا را از قرن نوزدهم ارائه کرده‌اند. آنها در مقدمه خود استدلال می کنند که کار Firenzuola نقطه ورود مفیدی به جامعه و ارزش های اواسط قرن شانزدهم است. این گفتگو در بحث زیبایی، تلاقی فلسفه نئوپلانتونیک و نظریه هنری مبتنی بر ریاضیات را که هر دو از دوران باستان کلاسیک به ارث رسیده اند، آشکار می کند. در واقع، رساله Firenzuola به‌عنوان یکی از مهم‌ترین شرح‌های زیبایی‌شناسی رنسانس ارزیابی شده است.

First published in 1548, On the Beauty of Women purports to record two conversations shared by a young gentleman, Celso, and four ladies of the upper bourgeoisie in the vicinity of Florence. One afternoon Celso and the ladies consider universal beauty. On a subsequent evening, they attempt to fashion a composite picture of perfect beauty by combining the beautiful features of women they know. The standards of beauty established in the garden give way to the artistic, creative imagination of the human spirit, and the group's movement from garden to hall seems to echo the dialogue's movement from Nature to Art, from divinely to humanly created beauty.

Konrad Eisenbichler and Jacqueline Murray have provided the first translation into English of Firenzuola's dialogue since the nineteenth century. In their introduction, they argue that Firenzuola's work presents a useful point of entry into the society and values of the mid-sixteenth century. In its discussion of beauty, the dialogue reveals the intersection of Neoplantonic philosophy and mathematically based artistic theory, both inherited from classical antiquity. Indeed, Firenzuola's treatise has been assessed as one of the most significant expositions of Renaissance aesthetics.