Not According to Plan: Filmmaking under Stalin

در نه بر اساس طرح، ماریا بلودبروسکایا محدودیت‌های قدرت حتی سرکوب‌گرترین رژیم‌های توتالیتر را برای ایجاد و کنترل تبلیغات آشکار می‌کند. روایت تجدیدنظرطلبانه بلودبروفسکایا از فیلمسازی شوروی بین سال‌های 1930 و 1953 نشان می‌دهد که صنعت فیلم شوروی در روش‌های خود سرسختانه صنعتگر باقی مانده است، به‌ویژه برخلاف رویکرد صنعتی‌تر سیستم استودیویی هالیوود. «نه بر اساس پلان» نشان می دهد که اگرچه یوزف استالین سینما را به عنوان «ابزار قدرتمند برانگیختن و تبلیغات توده ای» می شناخت و تلاش می کرد صنعت فیلم شوروی را برای خدمت به دولت مهار کند، کارگردانانی مانند آیزنشتاین، الکساندروف و پودوفکین به مراتب بیشتر بودند. کنترل خلاقانه نسبت به مدیران و سانسورچیان منصوب شده توسط حزب.

حزب-دولت استالینیستی، علیرغم قصد صریح و برنامه‌های بزرگ برای ساختن «هالیوود شوروی» که هزاران ویژگی را در سال منتشر می‌کند، موفق نشد. حتی یک سینمای تبلیغاتی توده ای متوسط ​​بسازید. شواهد فراوان بلودبروفسکایا نشان می‌دهد که تمایل رژیم برای انتشار تبلیغات در مقیاس وسیع، پیوسته با اجبار آن برای کنترل کیفیت و عدم تحمل استالین نسبت به نقص در تضاد بود. بر اساس برنامه نیست نقطه عطفی در تاریخ فرهنگی شوروی و تاریخ جهانی سینما است.

In Not According to Plan, Maria Belodubrovskaya reveals the limits on the power of even the most repressive totalitarian regimes to create and control propaganda. Belodubrovskaya’s revisionist account of Soviet filmmaking between 1930 and 1953 highlights the extent to which the Soviet film industry remained stubbornly artisanal in its methods, especially in contrast to the more industrial approach of the Hollywood studio system. Not According to Plan shows that even though Josef Stalin recognized cinema as a "mighty instrument of mass agitation and propaganda" and strove to harness the Soviet film industry to serve the state, directors such as Eisenstein, Alexandrov, and Pudovkin had far more creative control than did party-appointed executives and censors.

The Stalinist party-state, despite explicit intent and grandiose plans to build a "Soviet Hollywood" that would release a thousand features per year, failed to construct even a modest mass propaganda cinema. Belodubrovskaya’s wealth of evidence shows that the regime’s desire to disseminate propaganda on a vast scale was consistently at odds with its compulsion to control quality and with Stalin’s intolerance of imperfection. Not According to Plan is a landmark in Soviet cultural history and the global history of cinema.