Normalization of Violence: Conceptual Analysis and Reflections from Asia

این کتاب هم یک تحلیل مفهومی و هم تجربی از نحوه عادی سازی خشونت ارائه می دهد. ایرم حلیم در تحلیل مفهومی خود چارچوبی از تبیین ارائه می‌کند که به عقیده او در روایت‌هایش جهانی است، که به اعتقاد او بر اخلاقی‌سازی، قانونی‌سازی و عمومی‌سازی خشونت مبتنی است. حلیم مفهوم دو مرحله خشونت (فرآیند و نتیجه) استاتیس کالیواس را درگیر می‌کند و مفهوم خشونت «متافیزیکی» را متمایز از خشونت فیزیکی پیشنهاد می‌کند. با استفاده از آثار دانشمندانی مانند هانا آرنت، نوام چامسکی، دبلیو جی تی. میچل، میشل فوکو، ژاک دریدا، جورج کاتب، و دیگران، او توضیح می‌دهد که چرا این تمایزات (مراحل و انواع خشونت) در درک چگونگی عادی‌سازی خشونت بسیار مهم هستند.

نائوکو کومادا در تحلیل تجربی خود استدلال می کند که تغییرات معاصر در روایات و برنامه درسی آموزشی در ژاپن به منظور اخلاقی کردن روزهای شکوه تاریخی امپراتوری ژاپن است، که به گفته او ممکن است متعاقباً نظامی گری را عادی کند. استفانی کام بر این تمرکز می کند که چگونه چین خشونت را در سین کیانگ از طریق روایت هایی از الزامات امنیتی عادی سازی کرده است، در نتیجه خشونت را هم قانونی و هم اخلاقی می کند. جنیفر داناراج استدلال می‌کند که چگونه محرومیت از شهروندی جامعه روهینگیا در میانمار، توجیهات اخلاقی و قانونی را برای افراط‌گرایان بودایی و ارتش فراهم کرده است تا جنگی بی‌رحمانه و لجام گسیخته علیه روهینگیاها به راه بیندازند. در نهایت، عبدالباسط بررسی می‌کند که چگونه ارتباط سابق اقلیت فرقه‌ای احمدی در پاکستان، اقلیت را جرم انگاری کرده است، بنابراین راه را برای خشونت افسار گسیخته علیه آنها از سوی اوباش افراطی که خشونت خود را از نظر اخلاقی و قانونی توجیه کرده‌اند، هموار می‌کند. در همه موارد در این کتاب، ما می بینیم که چگونه خشونت به عنوان یک امر خواست مردم و یا برای خیر بیشتر مردم رایج شده است.

This book offers both a conceptual and an empirical analysis of how violence is normalized. In its conceptual analysis, Irm Haleem offers a framework of explanation that she argues is universal in its narratives, which she submits is premised on moralizing, legalizing, and popularizing violence. Haleem engages Stathis Kalyvas’s notion of the two stages of violence (process and outcome), and proposes the notion of "metaphysical" violence as distinct from physical violence. Through drawing upon works of scholars such as Hannah Arendt, Noam Chomsky, W.J.T. Mitchell, Michel Foucault, Jacques Derrida, George Kateb, and others, she illustrates why these distinctions (of stages and types of violence) are critical in understanding how violence is normalized.

In its empirical analysis, Naoko Kumada argues that the contemporary changes in narratives and educational curriculum in Japan are intended to moralize the historic glory days of imperial Japan, which, she argues, may subsequently normalize militarism. Stefanie Kam focuses on how China has normalized violence in Xinjiang through narratives of the imperatives of security, thereby both legalizing and moralizing violence. Jennifer Dhanaraj argues how the denial of citizenship to the Rohingya community in Myanmar has provided both the moral and legal justifications for Buddhist extremists and the military to wage a brutal and unbridled war against the Rohingyas. Finally, Abdul Basit examines how the ex-communication of the Ahmadi sectarian minority in Pakistan has criminalized the minority, thus paving the way for unbridled violence against them from extremist mobs that have justified their violence in moral and legal terms. In all the cases in this book, we see how violence is popularized as being either a matter of the will of the people, or as being for the greater good of the people.