Noninvasive Imaging of Cardiac Metabolism: Single Photon Scintigraphy, Positron Emission Tomography and Nuclear Magnetic Resonance

F.J.Th. تصویربرداری متابولیک WACKERS: آینده تصویربرداری هسته ای قلب و عروق؟ از زمانی که تصویربرداری هسته ای قلب و عروق به عنوان یک فوق تخصص جدید در اواسط دهه 1970 ظهور کرد، این رشته رشد انفجاری را پشت سر گذاشت. تکنیک های رادیونوکلئیدی به آسانی به عنوان کمک های تشخیصی مهم جدید در آرمنتاریوم متخصص قلب بالینی شناخته شدند. در ابتدا، تصویربرداری هسته ای قلب و عروق بر روی تصویربرداری استاتیک میوکارد با استفاده از تالیم-201 یا تکنتیوم-99m- پیروفسفات برای تشخیص انفارکتوس حاد میوکارد متمرکز شد. اندکی پس از آن، آنژیوکاردیوگرافی رادیونوکلئیدی تعادلی چند دروازه ای به پرکاربردترین روش غیرتهاجمی برای ارزیابی عملکرد قلب تبدیل شد. علاوه بر این، توجه و کاربرد بالینی به سمت استفاده از تکنیک‌های رادیونوکلئید در ارتباط با تست ورزش، چه با تصویربرداری پرفیوژن میوکارد تالیوم-201 یا مطالعات عملکرد بطن چپ تکنسیوم-99m معطوف شد. آینده تصویربرداری هسته ای قلب و عروق هیجان انگیز و امیدوار کننده به نظر می رسید. با این حال، در حدود سال 1980، بدبینان با معرفی آنژیوگرافی تفریق دیجیتال و تصویربرداری رزونانس مغناطیسی هسته ای، مرگ زودرس تصویربرداری هسته ای قلب و عروق را پیش بینی کردند. اشتباه بودن این قیامت ها ثابت شده است: در سال 1985 تصویربرداری هسته ای قلب و عروق رو به رشد است و در بسیاری از مراکز حتی در حال گسترش است. اگرچه آنژیوگرافی سابستراکشن دیجیتال و تصویربرداری رزونانس مغناطیسی جزئیات آناتومیک بسیار خوبی را ارائه می‌کردند، برای ارزیابی عملی بیماران مبتلا به بیماری ایسکمیک قلب - در بخش مراقبت‌های عروق کرونر یا آزمایشگاه ورزش - تکنیک‌های هسته‌ای عملی‌تر به نظر می‌رسید.

F.J.Th. WACKERS Metabolic imaging: The future of cardiovascular nuclear imaging? Since cardiovascular nuclear imaging emerged as a new subspecialty in the mid-1970s, the field has gone through an explosive growth. Radionuclide techniques became readily recognized as important new diagnostic aids in the armamentarium of the clinical cardiologist. Initially, cardiovascular nuclear imaging focused on static myocardial imaging using either thallium-201 or technetium-99m-pyrophosphate for diagnosing acute myocardial infarction. Shortly thereafter, multigated equilibrium radionuclide angiocardiography became the most widely used noninvasive method for assessing cardiac function. Furthermore, attention and clinical application shifted towards the use of radionuclide techniques in conjunction with exercise testing, either with thallium-20 1 myocardial perfusion imaging or technetium-99m left ventricular function studies. The future of cardiovascular nuclear imaging appeared exciting and promising. However, around 1980 pessimists predicted the premature demise of cardiovascular nuclear imaging with the introduction of digital subtraction angiography and nuclear magnetic resonance imaging. These doomsayers have been proven wrong: in 1985 cardiovascular nuclear imaging is thriving and, in many centers, even expanding. Although digital substraction angiography and magnetic resonance imaging provided exquisite anatomic detail, for practical evaluation of patients with ischemic heart disease - in the Coronary Care Unit or exercise laboratory - nuclear techniques appeared to be more practical.