دسترسی نامحدود
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
برای ارتباط با ما می توانید از طریق شماره موبایل زیر از طریق تماس و پیامک با ما در ارتباط باشید
در صورت عدم پاسخ گویی از طریق پیامک با پشتیبان در ارتباط باشید
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
درصورت عدم همخوانی توضیحات با کتاب
از ساعت 7 صبح تا 10 شب
ویرایش:
نویسندگان: Loredana Lipperini
سری: Tascabili. Saggi
ISBN (شابک) : 8830102334, 9788830102330
ناشر: Bompiani
سال نشر: 2020
تعداد صفحات: 0
زبان: Italian
فرمت فایل : EPUB (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود)
حجم فایل: 243 کیلوبایت
در صورت تبدیل فایل کتاب Non è un paese per vecchie به فرمت های PDF، EPUB، AZW3، MOBI و یا DJVU می توانید به پشتیبان اطلاع دهید تا فایل مورد نظر را تبدیل نمایند.
توجه داشته باشید کتاب این کشور برای پیرزنان نیست نسخه زبان اصلی می باشد و کتاب ترجمه شده به فارسی نمی باشد. وبسایت اینترنشنال لایبرری ارائه دهنده کتاب های زبان اصلی می باشد و هیچ گونه کتاب ترجمه شده یا نوشته شده به فارسی را ارائه نمی دهد.
در لاویان نوشته شده است: «چهره پیران را گرامی بدار». هرگز قبلاً این توصیه خارج از مد به نظر نمی رسید، برعکس: صحبت در مورد کهولت سن باعث انزجار می شود. خود این کلمه با اکراه گفته می شود. با این حال، ما در میان قدیمیترین کشورهای جهان هستیم که در آن پیرمرد سالاری بیداد میکند. اما «پیرمردهایی» که واقعاً قدرت، پول، ثروت دارند چند نفرند؟ در مقایسه با ارتشی که زیر خط فقر است چند نفر؟ نه تنها این: در یک شرایط اضطراری سنی، جنسیت دیگری نیز وجود دارد: زیرا پیرها فقیرتر از قدیمیها هستند، کمتر تحمل میشوند، بیشتر مورد تبعیض قرار میگیرند، حتی اخراج میشوند. پیری زن حتی از صفات شرعی خرد و تجربه نیز برخوردار نیست. به همین دلیل است که زنان از پیر شدن منع می شوند: آنها باید تا جایی که ممکن است وانمود کنند که در آینه تصویری متفاوت از تصویر واقعی می بینند. این کتاب موفق که برای اولین بار در سال 2012 منتشر شد، برگرفته از مجموعه بزرگی از داده ها، آمار و بدون غفلت از وب، یک تراژدی فرهنگ ما را بررسی و تقبیح می کند: ایده بیمار سالمندی به عنوان زمان بی فایده ای که در مرگ است. پایان آن و او این کار را با نگاهی معطوف به درک انجام می دهد، هرگز اخلاقی نیست، بلکه سرشار از پیتا و اشتراک است: زیرا نشان دادن چهره قدیمی ها عملی از حقیقت است که جامعه به آن نیاز دارد.
“Onora la faccia del vecchio” è scritto nel Levitico. Mai come oggi questa esortazione sembra fuori moda, anzi: parlare di vecchiaia suscita ripugnanza. La stessa parola è pronunciata di malavoglia. Eppure siamo tra i paesi del mondo con più anziani, dove la gerontocrazia imperversa. Ma quanti sono i “vecchi” che davvero hanno potere, soldi, ricchezza? Quanti, rispetto all’esercito che è sotto la soglia di povertà? Non solo: all’interno di un’emergenza anagrafica ne esiste un’altra, di genere: perché le vecchie sono più povere dei vecchi, meno tollerate, più discriminate, addirittura espulse. La senilità femminile non gode neppure dei canonici attributi di saggezza ed esperienza. Per questo alle donne è proibito invecchiare: devono, finché è possibile, fingere di vedere nello specchio un’immagine diversa da quella reale. Attingendo da un ampio bacino di dati, statistiche e senza tralasciare il web, questo fortunato libro pubblicato per la prima volta nel 2012 indaga e denuncia un dramma della nostra cultura: l’idea malata della vecchiaia come di un tempo inutile che ha nella morte il suo fine. E lo fa con uno sguardo teso a comprendere, mai moraleggiante bensì carico di pietas e di compartecipazione: perché mostrare la faccia del vecchio è un atto di verità di cui la società ha bisogno.