No Religion without Idolatry: Mendelssohn’s Jewish Enlightenment

موسی مندلسون (1725-1786) را مهمترین نماینده روشنگری یهود می دانند. در هیچ دینی بدون بت پرستی، گیدئون فرودنتال تفسیری بدیع از فلسفه عمومی مندلسون ارائه می دهد و برای اولین بار تفسیر نشانه شناختی مندلسون از بت پرستی را در اورشلیم و در تفسیر کتاب مقدس عبری خود مورد بحث قرار می دهد. . مندلسون از این مطالعه به عنوان یک فیلسوف اصیل بیرون می آید، نه یک محبوب کننده سطحی متافیزیک عقل گرا، آن گونه که گاهی از او به تصویر کشیده می شود. نظریه نشانه شناختی بت پرستی او از ارزش ویژه و ماندگاری برخوردار است.

از منظر نشانه شناختی، بت پرستی و روشنگری هر دو از اجزای ضروری دین هستند. بت پرستی به نمادهای دینی یک ارزش ذاتی قائل است: روشنگری معتقد است که نمادها قراردادی هستند و صرفاً بر محتوای دینی دلالت دارند، اما در خواص و ارزش آن مشترک نیستند. بدون روشنگری، دین به فتیشیسم تنزل می یابد. بدون بت پرستی تبدیل به فلسفه می شود و تجربه دینی را ناکام می کند. فرودنتال نشان می دهد که از نظر مندلسون، یهودیت ترکیب مذهبی بهینه است. این شامل مراسم گذرا از یک "نسخه زنده" است. مراسم آن نماد هستند، اما آنها اشیاء دائمی نیستند که بتوان آنها را مورد احترام قرار داد. بنابراین، مراسم یهودی یک تجربه مذهبی را ارائه می دهد، اما فتیشیسم را ناامید می کند. در سرتاسر کتاب، فرودنتال دیدگاه‌های مندلسون در مورد دین و فلسفه را با دیدگاه‌های منتقد و مخالف معاصرش، سالومون میمون، به‌طور پرباری در تضاد قرار می‌دهد. هیچ دینی بدون بت پرستیجایگاه جدیدی در مطالعات مندلسون ایجاد می کند. دانش‌آموزان و محققان را در فلسفه دین، یهودیت و نشانه‌شناسی مورد علاقه قرار خواهد داد.

Moses Mendelssohn (1725–1786) is considered the foremost representative of Jewish Enlightenment. In No Religion without Idolatry, Gideon Freudenthal offers a novel interpretation of Mendelssohn’s general philosophy and discusses for the first time Mendelssohn’s semiotic interpretation of idolatry in his Jerusalem and in his Hebrew biblical commentary. Mendelssohn emerges from this study as an original philosopher, not a shallow popularizer of rationalist metaphysics, as he is sometimes portrayed. Of special and lasting value is his semiotic theory of idolatry.

From a semiotic perspective, both idolatry and enlightenment are necessary constituents of religion. Idolatry ascribes to religious symbols an intrinsic value: enlightenment maintains that symbols are conventional and merely signify religious content but do not share its properties and value. Without enlightenment, religion degenerates to fetishism; without idolatry it turns into philosophy and frustrates religious experience. Freudenthal demonstrates that in Mendelssohn’s view, Judaism is the optimal religious synthesis. It consists of transient ceremonies of a “living script.” Its ceremonies are symbols, but they are not permanent objects that could be venerated. Jewish ceremonies thus provide a religious experience but frustrate fetishism. Throughout the book, Freudenthal fruitfully contrasts Mendelssohn's views on religion and philosophy with those of his contemporary critic and opponent, Salomon Maimon. No Religion without Idolatry breaks new ground in Mendelssohn studies. It will interest students and scholars in philosophy of religion, Judaism, and semiotics.