No Author Better Served: The Correspondence of Samuel Beckett and Alan Schneider

برای آلن اشنایدر، کارگردان پایان بازی، ساموئل بکت فلسفه نمایشنامه را بیان می کند، سپس می افزاید: «هیچ یک از اینها را برای بازیگران خود ذکر نکنید. !\"

او ادعا کرد که نمی تواند در مورد کارهایش صحبت کند، اما بکت در این صفحات به طرز قابل توجهی نشان می دهد که رابطه کاری سی ساله بین نمایشنامه نویس و نمایشنامه نویس را مستند می کند. تولید کننده اصلی در ایالات متحده مکاتبات بین بکت و اشنایدر تصویری بی نظیر از هنر و صنعت تئاتر در دستان دو استاد ارائه می دهد. همچنین نگاهی بی‌پایان روشنگرانه به ایده‌ها و روش‌های نمایشنامه‌نویس است، اظهارات او یک ورقه گهواره مجازی برای نمایشنامه‌های درخشان و غیرعادی‌اش است.

آلن اشنایدر پنج نمایشنامه بکت از جمله در انتظار گودو، < را برای اولین بار در ایالات متحده به نمایش گذاشت. span>آخرین نوار کراپ و آخر بازی، و تعدادی از احیاگرها را کارگردانی کرد. این دو هنگام آماده شدن برای هر محصول جدید، نامه‌های گسترده‌ای نوشتند - در مورد لحن مورد نظر، درک شخصیت‌ها، کنایه‌ها و پژواک‌های کلامی، جزئیات صحنه‌سازی برای صحنه‌ها، ارائه خطوط جداگانه. از چنین جزئیاتی حس قابل توجهی از بینش نمایشنامه نویس و همچنین احساسی برای وظیفه کارگردان پدیدار می شود. از گودو، بکت به اشنایدر نوشت: «احساس می‌کنم هیولای من در امان است.» اعتماد او به کارگردان و جستجوی مداوم اشنایدر برای درک مطمئن‌تر از هر نمایشنامه منبع شگفت انگیزی را تولید کرده است: نقشه دقیقی از کار بکت در مفهوم و تولید.

مکاتبات در دسامبر 1955، اندکی پس از اولین ملاقات آنها آغاز می شود و تا مرگ تصادفی اشنایدر در مارس 1984 (هنگام عبور از خیابان برای ارسال نامه ای به بکت) ادامه می یابد. 500 نامه، دنیای تئاتر و همچنین شخصیت نویسندگان آنها را به تصویر می کشد. یادداشت‌های کامل موریس هارمون راهنمای مفیدی برای افراد و رویدادهایی است که در سرتاسر ذکر شده است.

For Alan Schneider, directing Endgame, Samuel Beckett lays out the play's philosophy, then adds: "Don't mention any of this to your actors!"

He claimed he couldn't talk about his work, but Beckett proves remarkably forthcoming in these pages, which document the thirty-year working relationship between the playwright and his principal producer in the United States. The correspondence between Beckett and Schneider offers an unparalleled picture of the art and craft of theater in the hands of two masters. It is also an endlessly enlightening look into the playwright's ideas and methods, his remarks a virtual crib sheet for his brilliant, eccentric plays.

Alan Schneider premiered five of Beckett's plays in the United States, including Waiting for Godot, Krapp's Last Tape,and Endgame, and directed a number of revivals. Preparing for each new production, the two wrote extensive letters--about intended tone, conception of characters, irony and verbal echoes, staging details for scenes, delivery of individual lines. From such details a remarkable sense of the playwright's vision emerges, as well as a feel for the director's task. Of Godot, Beckett wrote to Schneider, "I feel my monster is in safe keeping." His confidence in the director, and Schneider's persistent probing for a surer understanding of each play, have produced a marvelous resource: a detailed map of Beckett's work in conception and in production.

The correspondence starts in December 1955, shortly after their first meeting, and continues to Schneider's accidental death in March 1984 (when crossing a street to mail a letter to Beckett). The 500 letters capture the world of theater as well as the personalities of their authors. Maurice Harmon's thorough notes provide a helpful guide to people and events mentioned throughout.