Nixon's Court: His Challenge to Judicial Liberalism and Its Political Consequences

بیشتر تحلیلگران چالش ریچارد نیکسون با لیبرالیسم قضایی دادگاه عالی وارن را شکست خورده تلقی کرده اند - «یک ضدانقلاب که نبود». دادگاه نیکسونیک ارزیابی جایگزین ارائه می دهد. کوین جی مک ماهون نیکسونی را فاش می‌کند که لفاظی‌های عمومی او محافظه‌کارانه‌تر از اقدامات دولتش بود و سیاستش در قبال دادگاه ظریف‌تر از آنچه قبلاً شناخته شده بود. مک ماهون با در نظر گرفتن استراتژی قضایی نیکسون به عنوان بخشی سیاسی و بخشی قانونی، استدلال می‌کند که نیکسون در هر دو زمینه به طور قابل ملاحظه‌ای موفق بوده است.

بسیاری از مسائل مورد علاقه محافظه‌کاران اجتماعی، مانند سقط جنین و نماز در مدرسه، برای نیکسون چندان مهم نبود. در نتیجه، نامزدهای او برای دیوان عالی عمدتاً برای پیشبرد «قانون و نظم» و برنامه‌های حذف تبعیض نژادی مدارس - برنامه‌هایی که دیوان در نهایت تأیید کرد، انتخاب شد. اما انگیزه‌های سیاسی نیز در رویکرد نیکسون وجود داشت: او می‌خواست سیاست قضایی‌اش به اندازه کافی محافظه‌کار باشد تا سفیدپوستان جنوبی و اقوام سفید شمالی ناراضی از حزب دموکرات را جذب کند، اما نه آن‌قدر محافظه‌کار که بتواند میانه‌روها را در حزب خودش رانده شود. پس در اصل، او از انتقادات خود از دیوان برای صحبت با اعضای "اکثریت خاموش" خود به امید برهم زدن ائتلاف دموکرات نیو دیل مسلط طولانی مدت استفاده کرد.

از نظر مک ماهون، استراتژی قضایی نیکسون نه تنها در شکل دادن به مسیر قانون اساسی در زمینه‌هایی که بیشتر می‌خواست، بلکه در پی ریزی یک اتحاد انتخاباتی که برای یک نسل بر سیاست ریاست‌جمهوری تسلط داشته باشد، موفق شد.

Most analysts have deemed Richard Nixon’s challenge to the judicial liberalism of the Warren Supreme Court a failure—“a counterrevolution that wasn’t.” Nixon’s Court offers an alternative assessment. Kevin J. McMahon reveals a Nixon whose public rhetoric was more conservative than his administration’s actions and whose policy towards the Court was more subtle than previously recognized. Viewing Nixon’s judicial strategy as part political and part legal, McMahon argues that Nixon succeeded substantially on both counts.

Many of the issues dear to social conservatives, such as abortion and school prayer, were not nearly as important to Nixon. Consequently, his nominations for the Supreme Court were chosen primarily to advance his “law and order” and school desegregation agendas—agendas the Court eventually endorsed. But there were also political motivations to Nixon’s approach: he wanted his judicial policy to be conservative enough to attract white southerners and northern white ethnics disgruntled with the Democratic party but not so conservative as to drive away moderates in his own party. In essence, then, he used his criticisms of the Court to speak to members of his “Silent Majority” in hopes of disrupting the long-dominant New Deal Democratic coalition. 

For McMahon, Nixon’s judicial strategy succeeded not only in shaping the course of constitutional law in the areas he most desired but also in laying the foundation of an electoral alliance that would dominate presidential politics for a generation.