Niklas Luhmann — beobachtet

نظریه سیستم، به ویژه انواعی که نیکلاس لومان توسعه داده است، بسیار انتزاعی، هزارتویی و ساختار یافته است به گونه ای که خوانندگان به عنوان مثال. برای درک آن باید یک آموزش جامع (متاسفانه نه تنها جامعه‌شناختی) داشته باشد، نویسنده سعی می‌کند این نظریه «سرکش» را بدون نزول بی‌دقت از سطح آن معرفی کند. ترفندی استفاده می شود: این نظریه در شبیه سازی ارتباطات (که در مورد آن است) آشکار می شود. متن آنچه را که از آن صحبت می‌کند متوجه می‌شود، نمونه خود و در نتیجه توتولوژیک است. و از آنجایی که او در ارتباطاتی که افراد بسیار متفاوتی در آن شرکت دارند توسعه می یابد، از خطر جزم گرایی دوری می کند و - به صورت تجربی - به بخشی از ادبیات علمی می فهمد که عنصری بازیگوش را با شخصیت مقدماتی آموزنده ترکیب می کند، که احتمالاً به معنای: گشودگی به ارتباطات ممکن است.

Systemtheorie, insbesondere diejenige Spielart, die Niklas Luhmann entwickelt hat, ist sehr abstrakt, labyrinthisch verfasst und so geartet, dass Leser/innen u. a. eine umfassende (leider nicht nur soziologische) Vorbildung haben müssen, um sie zu verstehen.Der Autor versucht, in diese 'widerborstige' Theorie einzuführen, ohne ihr Niveau fahrlässig zu unterschreiten. Dabei wird ein Trick benutzt: Die Theorie wird in einer Simulation von Kommunikation (von der sie ja handelt) entfaltet. Der Text realisiert, wovon er spricht, er ist sein eigenes Beispiel und darin tautologisch. Und weil er sich an Kommunikationen entwickelt, an denen sehr verschiedene Personen beteiligt sind, unterläuft er die Gefahr des Dogmatismus und verwirklicht - versuchsweise - ein Stück Wissenschaftsliteratur, das mit dem belehrenden Einführungscharakter ein spielerisches Moment verbindet, was wohl heißt: Offenheit für mögliche Anschlüsse.