NGOs as Legitimate Partners of Corporations: A Political Conceptualization

تعامل بین شرکت‌ها و سازمان‌های غیردولتی (NGO) به موضوع مهمی در بحث در مورد مسئولیت اجتماعی شرکت (CSR) تبدیل شده است. با این حال، برخلاف اکثریت قریب به اتفاق کارهای آکادمیک در مورد این موضوع، این کتاب به صراحت بر روشن کردن نقش سازمان‌های غیردولتی، نه شرکت‌ها، در این زمینه تمرکز دارد. بر اساس تصور سازمان‌های غیردولتی به‌عنوان بازیگران سیاسی، آن استدلال می‌کند که سازمان‌های غیردولتی از کسری مشروعیت چندگانه رنج می‌برند: آنها نمایندگان جامعه مدنی هستند بدون اینکه انتخاب شوند. مشروعیت ادعاهایی که آنها مطرح می کنند اغلب بحث برانگیز است. و اغلب در مورد مشروعیت رفتاری که در طرح ادعاهای خود از خود نشان می دهند، تردید وجود دارد. این کتاب در برابر حوزه گسترده کنش سیاسی در صورت فلکی پساملی استدلال می‌کند که مدل سیاسی دموکراسی مشورتی مفهومی معنادار از سازمان‌های غیردولتی به‌عنوان شرکای قانونی شرکت‌ها ارائه می‌کند و چارچوبی مفهومی ایجاد می‌کند که به طور خاص اجازه می‌دهد سازمان‌های غیردولتی شریک قانونی را از دو بازیگر مرتبط متمایز کند. انواعی که با آنها ویژگی های مشخصی دارند اما از نظر مشروعیت با هم تفاوت دارند. این نوع بازیگران مرتبط از یک سو گروه های ذینفع و از سوی دیگر کنشگران هستند. در پایان استدلال می‌کند که تمرکز بر رفتار سازمان‌های غیردولتی برای متمایز کردن آنها از گروه‌های ذینفع و فعالان معنادار است.

The interaction between corporations and non-governmental organizations (NGOs) has become an important topic in the debate about corporate social responsibility (CSR). Yet, unlike the vast majority of academic work on this topic, this book explicitly focuses on clarifying the role of NGOs, not of corporations, in this context. Based on the notion of NGOs as political actors it argues that NGOs suffer from a multiple legitimacy deficit: they are representatives of civil society without being elected; the legitimacy of the claims they raise is often controversial; and there are often doubts regarding the legitimacy of the behaviour they exhibit in putting forward their claims. Set against an extended sphere of political action in the postnational constellation this book argues that the political model of deliberative democracy provides a meaningful conceptualization of NGOs as legitimate partners of corporations and it develops a conceptual framework that specifically allows distinguishing legitimate partner NGOs from two related actor types with whom they share certain characteristics but who differ with respect to their legitimacy. These related actor types are interest groups on the one hand and activists on the other hand. In conclusion it argues that a focus on the behaviour of NGOs is most meaningful for distinguishing them from interest groups and activists.