Neuropsychology of Communication

این جلد بر همبستگی های عصبی روانشناختی ارتباطات در تعاملات روزانه تمرکز دارد. توضیح غالب در تبیین ساخت معنا توسط انسان، دیدگاه بین‌رابطه‌ای است که یک همگرایی عمدی معنا را که در نتیجه مبادلات فعال بین افراد به وجود می‌آید، فرض می‌کند. همبستگی های عصبی ارتباط بر اساس نتایج تجربی جدید، با تمرکز ویژه بر زبان و توسعه زبان، عمل شناسی و عصب پراگماتیک ارتباط، شناخت عصبی و مبانی شناختی مقاصد، ارتباط غیرکلامی و مشارکت احساسات در سیستم های ارتباطی توصیف می شوند. علاوه بر این، رویکردهای روش‌شناختی جدید، مانند تصویربرداری عصبی (PET و fMRI)، و تکنیک‌های تحریک مغز (MEG و TMS)، و همچنین کاربردهای آن‌ها در تحقیقات و در زمینه بالینی شرح داده شده‌اند.

The volume focuses on the neuropsychological correlates of communication in daily interactions. The predominant account in explaining the construction of meaning by humans is the inter-relational perspective, which postulates an intentional convergence of meaning arising as a consequence of the active exchanges between people. The neural correlates of communication are described on the basis of new empirical results, with particular focus on language and language development, pragmatics and neuropragmatics of communication, neurocognition and the cognitive bases of intentions, nonverbal communication and emotion contribution to communicative systems. In addition, new methodological approaches are described, such as neuroimaging (PET and fMRI), and brain stimulation techniques (MEG and TMS), as well as their applications in research and in the clinical field.