Neurobiology of Central D1-Dopamine Receptors

درک ما از مکانیسم‌های عملکردی مرتبط با فعالیت دوپامین با رفتار عادی و غیرعادی با پیشرفت‌های اخیر شرح‌داده‌شده در فصل‌های این جلد، «وارونه» شده است. تا کنون، به طور کلی توافق شده بود که تمام خواص دارویی و رفتاری منتسب به سیستم‌های دوپامین از طریق فعال‌سازی یا مهار زیرگروه گیرنده‌های دوپامین به نام D2 انجام می‌شود. خواص این گیرنده ها برای اولین بار در سال 1975 پس از شناسایی آنها توسط تکنیک های اتصال گیرنده با استفاده از 3H-butyrophenones، داروهای ضد روان پریشی قوی، مورد استفاده در درمان اسکیزوفرنی مشخص شد. اگرچه چند سال قبل نوع دیگری از گیرنده دوپامین شناسایی شده بود که اکنون گیرنده Dl نامیده می شود، خواص عملکردی آن ناشناخته بود - به غیر از این واقعیت که با فعال شدن آنزیم آدنیلات سیکلاز مرتبط بود. عدم آگاهی ما از عملکردهای رفتاری این گیرنده عمدتاً ناشی از فقدان آگونیست و آنتاگونیست انتخابی برای گیرنده‌های DI است - داروهایی که با گیرنده‌های D2 نیز تداخل ندارند. عوامل انتخابی برای گیرنده‌های D2 وجود داشت و از این رو نقش‌های رفتاری گیرنده‌های D2 به راحتی نسبت داده شد. کار شرح داده شده در این متن در درجه اول توسط توسعه دو داروی انتخابی گیرنده Dl تحریک می شود - آنتاگونیست SCH 23390 و آگونیست SKF 38393. مطالعات توصیف شده در اینجا به وضوح نشان می دهد که گیرنده های D1 در واقع عملکردهای رفتاری زیادی دارند، در سطح اغلب مشابه. به پاسخ هایی که توسط گیرنده های D2 واسطه می شوند.

Our understanding of the functional mechanisms relating dopamine activity to normal and abnormal behavior has been turned "upside-down" by the recent developments described in the chapters of this volume. Heretofore, it was generally agreed that all of the pharmacological and behavioral properties ascribed to dopamine systems were mediated via activation or inhibition of the subtype of dopamine receptors termed D2. The properties of these receptors were first characterized in 1975 following their identification by receptor binding techniques utilizing 3H-butyrophenones, potent antipsychotic drugs, used in the treatment of schizophrenia. Although another subtype of dopamine receptor had already been identified a few years earlier, now termed the Dl receptor, its functional properties were unknow- other than the fact that it was associated with the activation of the enzyme adenylate cyclase. Our absence of knowledge of the behavioral functions of this receptor stemmed primarily from the lack of selective agonist and antagonists for DI receptors - drugs which did not also interact with D2 receptors. Selective agents for D2 receptors did exist and hence the behavioral roles of D2 receptors were easily ascribed. The work described in this text is primarily stimulated by the development of two selective Dl receptor drugs - the antagonist SCH 23390 and the agonist SKF 38393. The studies described herein clearly show that D1 receptors do indeed have many behavioral functions, on the surface often similar to those responses mediated by D2 receptors.