Neocybernetics and Narrative

نئوسایبرنتیک و روایت فصل جدیدی را در پروژه بروس کلارک برای بازاندیشی روایت و رسانه از طریق نظریه سیستم ها باز می کند. این مطالعه با درک مجدد روابط متقابل بین موضوعات، رسانه‌ها، دلالت‌ها و امور اجتماعی، پتانسیل نظریه سیستم‌های درجه دوم را برای ارائه بینش تازه به موضوعات آشنای مطالعات رسانه‌ای و نظریه روایت نشان می‌دهد.



کلارک یکی از پیشگامان روایت‌شناسی سیستم‌ها، ترکیبی از نظریه‌های نوسایبرنتیک شناختی را که توسط زیست‌شناسان هامبرتو ماتورانا و فرانسیسکو وارلا فرموله شده و توسط هاینز فون فورستر، متخصص سایبرنتیک انکوبه شده و در نیکلاس لومان و پرورش داده شده است، به خوانندگان ارائه می‌کند. نظریه سیستم های اجتماعی از این مبنا، او نظریه رسانه و نظریه روایت را از طریق نقد نظریه اطلاعات به نفع مفاهیم اتوپوئیتیک شناخت مورد بازجویی قرار می دهد. حوزه کاری کلارک شامل بررسی رمان‌ها (خانم دالووی و ذهن ذهن من)، فیلم‌ها (آواتار، یادگاری است. i>، و ابدیت آفتاب ذهن بی‌نقص)، و حتی آرامیس، مراقبه خاص برونو لاتور در مورد یک طرح شکست خورده برای یک خودکار مترو.



کلارک اعلام می کند که دوران سایبورگ به پایان رسیده است، زیرا هستی شناسی اشیاء فنی در هماهنگی متفاوت با عملیات سیستم های زنده، روانی و اجتماعی قرار می گیرد. گفتمان مرتبه دوم شناخت، حس معمول شناخت را به عنوان آگاهی آگاهانه بی ثبات می کند و امکان وجود اشکال ناخودآگاه و غیرانسانی احساسات را آشکار می کند.

Neocybernetics and Narrative opens a new chapter in Bruce Clarke&;s project of rethinking narrative and media through systems theory. Reconceiving interrelations among subjects, media, significations, and the social, this study demonstrates second-order systems theory&;s potential to provide fresh insights into the familiar topics of media studies and narrative theory.



A pioneer of systems narratology, Clarke offers readers a synthesis of the neocybernetic theories of cognition formulated by biologists Humberto Maturana and Francisco Varela, incubated by cyberneticist Heinz von Foerster, and cultivated in Niklas Luhmann&;s social systems theory. From this foundation, he interrogates media theory and narrative theory through a critique of information theory in favor of autopoietic conceptions of cognition. Clarke&;s purview includes examinations of novels (Mrs. Dalloway and Mind of My Mind), movies (Avatar, Memento, and Eternal Sunshine of the Spotless Mind), and even Aramis, Bruno Latour&;s idiosyncratic meditation on a failed plan for an automated subway.



Clarke declares the era of the cyborg to have ended, laid to rest as the ontology of technical objects is brought into differential coordination with operations of living, psychic, and social systems. The second-order discourse of cognition destabilizes the usual sense of cognition as conscious awareness, revealing the possibility of nonconscious and nonhuman forms of sentience.