NATO in Afghanistan: Fighting Together, Fighting Alone

جنگ مدرن تقریباً همیشه تا حدی چند جانبه است و کشورها را ملزم به همکاری به عنوان متحدان یا شرکای ائتلاف می کند. با این حال، همانطور که جنگ در افغانستان کاملاً روشن شده است، همکاری چند جانبه نه مستقیم و نه تضمین شده است. کشورها در آنچه که مایل به انجام آن هستند و چگونه و در کجا حاضر به انجام آن هستند به طور قابل توجهی متفاوت هستند. برخی از شرکت در ماموریت های خطرناک یا تهاجمی امتناع می ورزند. برخی دیگر با هر فرمانده جدید اهداف تاکتیکی را تغییر می دهند. برخی از کشورها به فرماندهان خود تعلل می کنند، در حالی که برخی دیگر آنها را به حساب سختی می کشند.



ناتو در افغانستان چگونگی ساختارهای دولتی و سیاست حزبی را بررسی می کند. در کشورهای ناتو نحوه انجام نبردها در میدان جنگ شکل می گیرد. دیوید اورسوالد و استفان سیدمن با تکیه بر بیش از 250 مصاحبه با مقامات ارشد از سراسر جهان دریافتند که محدودیت های داخلی در سیستم های پارلمانی ریاست جمهوری و تک حزبی - به ترتیب در کشورهایی مانند ایالات متحده و بریتانیا - با محدودیت های موجود در کشورها متفاوت است. با دولت های ائتلافی مانند آلمان و هلند. در نتیجه، کشورهای مختلف دستورالعمل‌های متفاوتی را برای نیروهای خود در خارج از کشور تدوین می‌کنند، به ویژه در قالب هشدارهای نظامی، محدودیت‌های اغلب بحث برانگیز برای نیروهای مستقر شده.


ارائه بینش‌های انتقادی از واقعیت‌های اتحاد و جنگ ائتلاف، ناتو در افغانستان همچنین به شرکای غیر ناتو مانند استرالیا نگاه می‌کند و عملکرد ناتو را در کارزار لیبی در سال 2011 ارزیابی می‌کند تا نشان دهد که این پویایی‌های سیاسی داخلی چگونه است. هیچ وسیله ای منحصر به افغانستان نیست.

Modern warfare is almost always multilateral to one degree or another, requiring countries to cooperate as allies or coalition partners. Yet as the war in Afghanistan has made abundantly clear, multilateral cooperation is neither straightforward nor guaranteed. Countries differ significantly in what they are willing to do and how and where they are willing to do it. Some refuse to participate in dangerous or offensive missions. Others change tactical objectives with each new commander. Some countries defer to their commanders while others hold them to strict account.



NATO in Afghanistan explores how government structures and party politics in NATO countries shape how battles are waged in the field. Drawing on more than 250 interviews with senior officials from around the world, David Auerswald and Stephen Saideman find that domestic constraints in presidential and single-party parliamentary systems--in countries such as the United States and Britain respectively--differ from those in countries with coalition governments, such as Germany and the Netherlands. As a result, different countries craft different guidelines for their forces overseas, most notably in the form of military caveats, the often-controversial limits placed on deployed troops.


Providing critical insights into the realities of alliance and coalition warfare, NATO in Afghanistan also looks at non-NATO partners such as Australia, and assesses NATO's performance in the 2011 Libyan campaign to show how these domestic political dynamics are by no means unique to Afghanistan.