Narrative Conventions and Race in the Novels of Toni Morrison

این مطالعه رابطه بین نژاد و ژانر را در چهار رمان تونی موریسون تحلیل می‌کند: آبی‌ترین چشم، بچه تار، جاز، و عزیزان. هاینرت استدلال می‌کند که رمان‌های موریسون چگونه فرم‌های عمومی معمولی مانند bildungsroman، داستان‌های عامیانه، روایت‌های برده‌ای و رئالیسم رسمی خود رمان را بازبینی می‌کنند. این مطالعه فراتر از تحلیل‌های فرمالیستی است تا نشان دهد چگونه این تجدید نظرها رابطه بین نژاد، فرم‌های عمومی مرسوم و فرهنگ غالب را آشکار می‌کند. بازنگری های موریسون نقش های متعارف آمریکایی های آفریقایی تبار را به عنوان سوژه و در ژانر رمان مورد نقد قرار می دهد و نقش هایی را (بازنویسی) می کند که در عوض به ذهنیت آنها امتیاز می دهد.

 این مطالعه راه های جدیدی را برای درک رمان های موریسون در اختیار خوانندگان قرار می دهد. . در حالی که منتقدان اغلب موریسون را به دلیل شکستن فرم‌های سنتی و مقاومت در برابر وضوح در رمان‌هایش مقصر می‌دانند، این تحلیل نشان می‌دهد که چگونه بازبینی‌های موریسون حقیقت روایی رمان را از بازنمایی آن در اشکال متعارف به تفسیر آن توسط خوانندگان، که مسئول ساختن رمان خود هستند، تغییر می‌دهد. قطعنامه یا نسخه حقیقت روایی این بازنگری ها نشان می دهد که چگونه فرهنگ مسلط به اشکال خاصی از روایت امتیاز داده است. به نوبه خود، این اشکال به ارزش های فرهنگ مسلط امتیاز می دهند. رمان‌های موریسون تلاش می‌کنند این امتیاز را تضعیف کنند و قانون ادبیات آمریکا را بازنویسی کنند.

This study analyzes the relationship between race and genre in four of Toni Morrison’s novels: The Bluest Eye, Tar Baby, Jazz, and Beloved. Heinert argues how Morrison’s novels revise conventional generic forms such as bildungsroman, folktales, slave narratives, and the formal realism of the novel itself. This study goes beyond formalist analyses to show how these revisions expose the relationship between race, conventional generic forms, and the dominant culture. Morrison’s revisions critique the conventional roles of African Americans as subjects of and in the genre of the novel, and (re)write roles which instead privilege their subjectivity.

 This study provides readers with new ways of understanding Morrison’s novels. Whereas critics often fault Morrison for breaking with traditional forms and resisting resolution in her novels, this analysis show how Morrison’s revisions shift the narrative truth of the novel from its representation in conventional forms to its interpretation by the readers, who are responsible for constructing their own resolution or version of narrative truth. These revisions expose how the dominant culture has privileged specific forms of narration; in turn, these forms privilege the values of the dominant culture. Morrison’s novels attempt to undermine this privilege and rewrite the canon of American literature.