Mythos — Heilshoffnung — Modernität: Politisch-kulturelle Deutungscodes in der Weimarer Republik

دوران کوتاه جمهوری وایمار هنوز به شکلی آزاردهنده مانند هر دوره دیگری در تاریخ آلمان وجود دارد. تمام سؤال این است که آیا بن بالاخره در وایمار ساکت نخواهد ماند؟ و تحت تأثیر اتحاد آلمان، برخی با فوریت جدیدی با آن روبرو می شوند. از بسیاری جهات، تاریخ دوم پس از جنگ نیز سابقه تلاش برای جلوگیری از تشبیهات مشکوک یا شناخته شده به تاریخ اول است. طرح مارشال که به عنوان ضد ورسای در نظر گرفته شده بود تا آلمانی ها (غرب) را قادر به بازگشت به دایره ثروتمندان کند، دزدی پنج درصدی علیه تجزیه، فرمان رادیکال، قدرت مفاهیمی مانند "دموکراسی دفاعی" بود. " و " اجماع دموکراتیک " رفلکس های درست و نادرست سندرم وایمار هستند. این واقعیت که سیاست جمهوری خواه فدرال همیشه به طور صریح یا ضمنی در سیاست وایمار پیش بینی می شود، هر زمان که نشانه هایی از بی ثباتی یا انتشار وجود داشته باشد، بی اهمیت ترین بخش فرهنگ سیاسی فعلی نیست. شگفت آورتر این است که فرهنگ سیاسی جمهوری وایمار، که موضوع حجم عظیمی از ادبیات علمی و غیرعلمی است که در هیچ زمان دیگری وجود ندارد، عملاً ناشناخته مانده است. در اواخر سال 1982، هاگن شولتز به این نتیجه رسید: "و در زمینه های تفکر سیاسی، فرهنگ سیاسی، ما به سختی از مرحله اولیه ارزیابی رسانه ها و تاریخ سنتی ایده ها فراتر رفته ایم."، 1 2 خیلی اتفاق افتاده است. در این میان، اما از با این حال، نمی توان در مورد دانش یکپارچه و مطمئن در مورد فرهنگ سیاسی اولین دموکراسی آلمان صحبت کرد.

Wie kaum ein Abschnitt der deutschen Geschichte ist die kurze Ära der Weima­ rer Republik bis heute auf irritierende Weise präsent. Ganz ist die Frage, ob Bonn nicht doch Weimar se~ nie verstummt; und unter dem Eindruck der deut­ schen Einigung stellt sie sich manchen mit neuer Dringlichkeit. Die zweite Nachkriegsgeschichte ist, unter vielen Aspekten, auch eine Geschichte der Be­ mühungen, erahnte oder gewußte Analogien zur ersten zu verhindern. Der Marshall-Plan, der als Anti-Versailles den Deutschen (West) die Rückkehr in den Kreis der wohlhabenden Völker ermöglichen sollte, die Fünf-Prozent-Klau­ sei gegen Zersplitterung, der Radikalenerlaß, die Kraft von Begriffen wie "wehrhafte Demokratie" und "Konsens der Demokraten" sind echte und falsche Reflexe auf das Weimarer Syndrom. Daß bundesrepublikanische Politik stets, wenn Anzeichen von Instabilität oder Diffusion sich bemerkbar machen, ausge­ sprochen oder unausgesprochen auf die weimarische projiziert wird, ist nicht der unbedeutendste Bestandteil aktueller politischer Kultur. Umso erstaunlicher ist es, daß gerade die politische Kultur eben jener Wei­ marer Republik, die wie kaum eine andere Zeit Gegenstand einer gewaltigen Menge wissenschaftlicher wie nichtwissenschaftlicher Literatur ist, so gut wie unerforscht geblieben ist. Noch 1982 zieht Hagen Schulze das nüchternde Resümee: "Und in den Bereichen des politischen Denkens, der politischen Kultur, sind wir kaum über das Anfangsstadium der Medienauswertung und der traditionellen Ideengeschichte hinausgekommen. ',1 2 Zwar hat sich zwischenzeitlich einiges getan. Aber von einem konsolidierten und gesicherten Wissensbestand über die politische Kultur der ersten deutschen Demokratie kann dennoch nicht die Rede sein.