دسترسی نامحدود
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
برای ارتباط با ما می توانید از طریق شماره موبایل زیر از طریق تماس و پیامک با ما در ارتباط باشید
در صورت عدم پاسخ گویی از طریق پیامک با پشتیبان در ارتباط باشید
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
درصورت عدم همخوانی توضیحات با کتاب
از ساعت 7 صبح تا 10 شب
ویرایش:
نویسندگان: Anatoly Marchenko
سری:
ISBN (شابک) : 0340417242;97
ناشر: Sceptre
سال نشر: 1989
تعداد صفحات: 422
زبان: English
فرمت فایل : DJVU (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود)
حجم فایل: 12 مگابایت
در صورت تبدیل فایل کتاب My Testimony به فرمت های PDF، EPUB، AZW3، MOBI و یا DJVU می توانید به پشتیبان اطلاع دهید تا فایل مورد نظر را تبدیل نمایند.
توجه داشته باشید کتاب شهادت من نسخه زبان اصلی می باشد و کتاب ترجمه شده به فارسی نمی باشد. وبسایت اینترنشنال لایبرری ارائه دهنده کتاب های زبان اصلی می باشد و هیچ گونه کتاب ترجمه شده یا نوشته شده به فارسی را ارائه نمی دهد.
ترجمه مایکل اسکامل آناتولی تیخونوویچ مارچنکو (همچنین آناتولی مارچنکو، آناتولی مارچنکو، و غیره) (23 ژانویه 1938 - 8 دسامبر 1986) یک مخالف، نویسنده و مبارز حقوق بشر با نفوذ و مشهور شوروی بود. او اولین دریافت کننده جایزه ساخاروف برای آزادی اندیشه پارلمان اروپا بود که پس از مرگش در سال 1988 به او اعطا شد (تنها دریافت کننده ای که تا به امروز به این شیوه تجلیل شده است). او که در ابتدا کارگر یک باند حفاری بود، بدون سوابق فکری و تربیتی، رادیکال شد و پس از زندانی شدن در جوانی به اتهامات واهی، به نویسندگی و سیاست روی آورد. در دوران حضور در اردوگاههای کار اجباری و زندانها به تحصیل پرداخت و شروع به معاشرت با مخالفان کرد. او اولین بار از طریق کتاب «شهادت من» که شرح زندگینامهای از محکومیت اخیر او در اردوگاههای کار و زندان شوروی است، به طور گستردهای شناخته شد. . این کتاب به خوانندگان سراسر جهان، از جمله خود اتحاد جماهیر شوروی، نشان داد که گولاگ شوروی با استالین به پایان نرسیده است. او همچنین در جنبش حقوق بشر شوروی فعال شد. او یکی از بنیانگذاران گروه هلسینکی مسکو با نفوذ و مورد تقلید بود. او اعتراضات و درخواستهایی را سازماندهی کرد و نامههای سرگشاده متعددی نوشت که چندین مورد او را دوباره به زندان انداخت. او به طور مستمر توسط مقامات مورد آزار و اذیت قرار گرفت و برای چندین دوره مختلف زندانی شد و حدود 20 سال را در زندان و تبعید داخلی گذراند. ناتان شارانسکی درباره او گفت: «بعد از آزادی یوری فئودوروویچ اورلوف، او قطعاً زندانی عقیدتی شماره یک شوروی بود.» او در آخرین حبس خود در سن 48 سالگی در بیمارستان زندان چیستوپل درگذشت. یک اعتصاب غذای سه ماهه که او انجام می داد، هدف آن آزادی تمام زندانیان عقیدتی شوروی بود. اعتراض گسترده بین المللی در مورد مرگ او عامل اصلی در نهایت تحت فشار قرار دادن میخائیل گورباچف، دبیر کل وقت، برای صدور مجوز آزادی گسترده زندانیان سیاسی در سال 1987 بود.
Translated by Michael Scammell Anatoly Tikhonovich Marchenko (also Anatoli Marchenko, Anatolii Marchenko, etc.) (January 23, 1938 – December 8, 1986) was an influential and well-known Soviet dissident, author, and human rights campaigner. He was the first recipient of the Sakharov Prize for Freedom of Thought of the European Parliament, awarded to him posthumously in 1988 (the only recipient to be honoured in this manner to date). Initially a worker on a drilling gang, and not of intellectual background or upbringing, he became radicalized, and turned to writing and politics, after being imprisoned as a young man on trumped-up charges. During his time in the labour camps and prisons he studied, and began to associate with dissidents. He first became widely known through his book My Testimony, an autobiographical account of his then-recent sentence in Soviet labour camps and prison, which caused a sensation when it was released in the West in 1969, after limited circulation inside the Soviet Union as samizdat. It brought home to readers around the world, including the USSR itself, that the Soviet gulag had not ended with Stalin. He also became active in the Soviet human rights movement. He was one of the founder members of the influential and much-emulated Moscow Helsinki Group. He organized protests and appeals, and authored a number of open letters, several of which landed him in prison again. He was continually harassed by the authorities, and was imprisoned for several different terms, spending about 20 years all told in prison and internal exile. Nathan Shcharansky said of him: "After the release of Yuri Feodorovich Orlov, he was definitely the number one Soviet prisoner of conscience." He died in Chistopol prison hospital during his last incarceration, at the age of 48, as a result of a three month long hunger strike he was conducting, the goal of which was the release of all Soviet prisoners of conscience. The widespread international outcry over his death was a major factor in finally pushing then-General Secretary Mikhail Gorbachev to authorize the large-scale release of political prisoners in 1987.