My Last Eight Thousand Days: An American Male in His Seventies

لی گاتکیند به‌عنوان ویراستار غیرداستانی خلاق و معمار این ژانر، نقش مهمی در ایجاد ادبیات غیرداستانی و روایی در بازار و آکادمی داشت. او که از مدافعان قدیمی روزنامه‌نگاری جدید است، در مورد طیف گسترده‌ای از مسائل - ربات‌ها و هوش مصنوعی، بیماری‌های روانی، پیوند اعضا، دامپزشکان و حیوانات، علاقه‌مندان به بیسبال، موتورسیکلت‌ها - گزارش داده و همه آنها را با صدا و رویکرد منحصربه‌فرد خود بررسی کرده است.
>در هشت هزار روز آخر من، گاتکیند دفترچه یادداشت و ضبط صوت خود را به سمت داخل می چرخاند و از مهارت های خود به عنوان یک روزنامه نگار غوطه ور برای انجام یک شیرجه عمیق روی خود استفاده می کند. در اینجا، او خاطراتی از زندگی خود به عنوان یک روزنامه نگار، سردبیر، شوهر، پدر و اهل پیتسبورگ ارائه می دهد و نه تنها پیروزی های فراوان خود را بازگو می کند، بلکه گام های اشتباه و چالش های خود را نیز افشا می کند. نگرانی اصلی که این داستان‌های شجاعانه و اغلب اعتراف‌کننده را می‌سازد، وسواس و شیفتگی او نسبت به پیری است: چگونه پیری باعث ایجاد اضطراب‌ها و کشف تنش‌های ریشه‌دار می‌شود، و چگونه او به زوال ذهنی و جسمی خود می‌پذیرد، حتی از آن لذت می‌برد. گوتکیند واقعیت‌های پیری را با شوخ طبعی و اصالتی که به‌طور مشخصی ملایمخولیایی است، مستند می‌کند که نیروی آرام همه کارهای او را هدایت می‌کند.

As founding editor of Creative Nonfiction and architect of the genre, Lee Gutkind played a crucial role in establishing literary, narrative nonfiction in the marketplace and in the academy. A longstanding advocate of New Journalism, he has reported on a wide range of issues—robots and artificial intelligence, mental illness, organ transplants, veterinarians and animals, baseball, motorcycle enthusiasts—and explored them all with his unique voice and approach.
In My Last Eight Thousand Days, Gutkind turns his notepad and tape recorder inward, using his skills as an immersion journalist to perform a deep dive on himself. Here, he offers a memoir of his life as a journalist, editor, husband, father, and Pittsburgh native, not only recounting his many triumphs, but also exposing his missteps and challenges. The overarching concern that frames these brave, often confessional stories, is his obsession and fascination with aging: how aging provoked anxieties and unearthed long-rooted tensions, and how he came to accept, even enjoy, his mental and physical decline. Gutkind documents the realities of aging with the characteristically blunt, melancholic wit and authenticity that drive the quiet force of all his work.