My Cocaine Museum

در این کتاب، یک موزه ساختگی کوکائین به نقطه‌ای برتر تبدیل می‌شود که از آنجا می‌توان زندگی معدنچیان طلای آفریقایی-کلمبیایی را که به دنیای خطرناک تولید کوکائین در جنگل‌های بارانی ساحل اقیانوس آرام کلمبیا کشیده‌اند، ارزیابی کرد. اگرچه موزه تاوسیگ از موزه معروف طلا در بانک مرکزی کلمبیا، بانک مرکزی کلمبیا الگوبرداری شده است، اما موزه تاوسیگ نیز تقلیدی با هدف شکست موزه در به رسمیت شناختن بردگان آفریقایی است که ثروت کشور را برای تقریباً چهارصد سال استخراج کردند.

با ترکیب تاریخ طبیعی با تاریخ سیاسی به سبک فیلمی و مونتاژی، تاوسیگ شیوه نمایش و گفتن یک موزه را برای درگیر شدن با زندگی درونی گرما، باران، سنگ و باتلاق به کار می‌برد، نه کمتر از زندگی طلا. و کوکائین.

این تلاش برای یافتن شعری از کلمات که به اشیا تبدیل می‌شوند، با ویژگی‌های انفجاری آن فتیش‌های والای زیبایی شیطانی، طلا و کوکائین به پایان می‌رسد. موزه Taussig در هسته خود درباره فریب چیزهای ممنوعه، مواد باردار که قوانین اخلاقی را نقض می کند، تمایزاتی که ما برای درک جهان از آن استفاده می کنیم، و مهمتر از همه شیوه های مرسوم داستان نویسی است.

In this book, a make-believe cocaine museum becomes a vantage point from which to assess the lives of Afro-Colombian gold miners drawn into the dangerous world of cocaine production in the rain forest of Colombia's Pacific Coast. Although modeled on the famous Gold Museum in Colombia's central bank, the Banco de la República, Taussig's museum is also a parody aimed at the museum's failure to acknowledge the African slaves who mined the country's wealth for almost four hundred years.

Combining natural history with political history in a filmic, montage style, Taussig deploys the show-and-tell modality of a museum to engage with the inner life of heat, rain, stone, and swamp, no less than with the life of gold and cocaine.

This effort to find a poetry of words becoming things is brought to a head by the explosive qualities of those sublime fetishes of evil beauty, gold and cocaine. At its core, Taussig's museum is about the lure of forbidden things, charged substances that transgress moral codes, the distinctions we use to make sense of the world, and above all the conventional way we write stories.