Mute poetry, speaking pictures

چرا نقاشان گاهی اوقات آرزو می کنند که ای کاش شاعر بودند -- و چرا شاعران گاهی اوقات آرزو می کنند ای کاش نقاش بودند؟ چه اتفاقی می‌افتد وقتی رامبراند در آسمان عبری را می‌نویسد یا پوسین روی سنگ قبر لاتین را می‌نویسد؟ وقتی ویرژیل، اووید یا شکسپیر نقشه های خود را برای توصیف یک نقاشی ساختگی به حالت تعلیق در می آورند، چه اتفاقی می افتد؟ لئونارد بارکان در کتاب «شعر بی صدا، تصاویر سخن گفتن» به بررسی چنین سؤالاتی می پردازد و تاریخچه مبهم و خوشمزه رابطه بین کلمات و تصاویر را بررسی می کند، با تمرکز بر دوره از دوران باستان تا رنسانس، اما بینش هایی را ارائه می دهد که در مورد هنر و ادبیات مدرن نیز چیزهای زیادی برای گفتن دارند. .

این ایده که یک شعر مانند یک تصویر است حداقل از یونان باستان امری رایج بوده است و نویسندگان و هنرمندان مکرراً با بحث در مورد نقاشی و بالعکس، شعر را مورد بحث قرار داده‌اند، اما تلاش‌های آنها باعث افزایش بیشتر می‌شود. سوالات از آنها پاسخ می دهند. از پلوتارک («نقاشی شعری لال است، شعر تصویری سخنگو») تا هوراس («به عنوان یک تصویر، پس یک شعر»)، وضوح ظاهری به سرعت منجر به سردرگمی در مورد اینکه مثلاً چه کیفیتی از تصاویر وجود دارد، می‌شود. از شاعران خواسته شده است یا اینکه چگونه می توان ویژگی های تصویری را به ویژگی های شاعرانه تبدیل کرد.

تاریخ مقایسه و تقابل نقاشی و شعر تا حدی داستان تلاش برای ترویج یک رسانه به قیمت از دست دادن رسانه دیگر است. در عین حال، تشبیهات بین کلمه و تصویر، نویسندگان و نقاشان را قادر می سازد تا در مورد هنر خود بیندیشند و تمرین کنند. در نهایت، بارکان استدلال می‌کند که این گفت‌وگو بیان میل است: نقاش در آرزوی دلالت غنی زبان است در حالی که شاعر در آرزوی حس مستقیم نقاشی است.

Why do painters sometimes wish they were poets--and why do poets sometimes wish they were painters? What happens when Rembrandt spells out Hebrew in the sky or Poussin spells out Latin on a tombstone? What happens when Virgil, Ovid, or Shakespeare suspend their plots to describe a fictitious painting? In Mute Poetry, Speaking Pictures, Leonard Barkan explores such questions as he examines the deliciously ambiguous history of the relationship between words and pictures, focusing on the period from antiquity to the Renaissance but offering insights that also have much to say about modern art and literature.

The idea that a poem is like a picture has been a commonplace since at least ancient Greece, and writers and artists have frequently discussed poetry by discussing painting, and vice versa, but their efforts raise more questions than they answer. From Plutarch ("painting is mute poetry, poetry a speaking picture") to Horace ("as a picture, so a poem"), apparent clarity quickly leads to confusion about, for example, what qualities of pictures are being urged upon poets or how pictorial properties can be converted into poetical ones.

The history of comparing and contrasting painting and poetry turns out to be partly a story of attempts to promote one medium at the expense of the other. At the same time, analogies between word and image have enabled writers and painters to think about and practice their craft. Ultimately, Barkan argues, this dialogue is an expression of desire: the painter longs for the rich signification of language while the poet yearns for the direct sensuousness of painting.