Music as Philosophy: Adorno and Beethoven's Late Style

سبک متاخر بتهوون زبان سمفونی نهم اوست، Missa Solemnis، آخرین سونات های پیانو و کوارتت های زهی، واریاسیون های دیابلی، باگاتل ها، و همچنین پنج سونات پیانو، پنج کوارتت زهی و چندین کوارتت کوچکتر. آثار پیانو از نظر تاریخی، این آثار به‌عنوان پل ارتباطی بین سنت‌های کلاسیک و رمانتیک در نظر گرفته می‌شوند: از نظر ساختار موسیقی، آنها همچنان انقلابی تلقی می‌شوند.

کتاب اسپیتزر این موارد را بررسی می‌کند. آثار متأخر در پرتو نوشته‌های موسیقایی و فلسفی روشنفکر آلمانی تئودور آدورنو، و با این کار، تلاش می‌کند تا رویکردهای متضاد نشانه‌شناسی موسیقی و نظریه انتقادی را با هم آشتی دهد. او از رویکردهای مختلف به معنای موسیقیایی، زبانی و زیبایی شناختی استفاده می کند و آدورنو را با نویسندگانی چون دریدا، بنجامین و هابرماس و نیز نظریه پردازان موسیقی معاصر مرتبط می کند. اسپیتزر از طریق تجزیه و تحلیل استفاده بتهوون از تکنیک‌های خاص موسیقی (از جمله فوگ‌های نئوباروک و کنترپوان)، پیشنهاد می‌کند که آخرین آثار آهنگساز نقدی فلسفی و موسیقایی از روشنگری ارائه می‌کنند و با این کار زبان موسیقی پیشامدرنیسم را خلق کرده‌اند.

Beethoven's late style is the language of his ninth symphony, the Missa Solemnis, the last piano sonatas and string quartets, the Diabelli Variations, the Bagatelles, as well as five piano sonatas, five string quartets, and several smaller piano works. Historically, these works are seen as forging a bridge between the Classical and Romantic traditions: in terms of their musical structure, they continue to be regarded as revolutionary.

Spitzer's book examines these late works in light of the musical and philosophical writings of the German intellectual Theodor Adorno, and in so doing, attempts to reconcile the conflicting approaches of musical semiotics and critical theory. He draws from various approaches to musical, linguistic, and aesthetic meaning, relating Adorno to such writers as Derrida, Benjamin, and Habermas, as well as contemporary music theorists. Through analyses of Beethoven's use of specific musical techniques (including neo-Baroque fugues and counterpoint), Spitzer suggests that the composer's last works offer a philosophical and musical critique of the Enlightenment, and in doing so created the musical language of premodernism.