Music and the Environment in Dystopian Narrative: Sounding the Disaster

موسیقی و محیط در روایت دیستوپیایی: صدای فاجعه نقش فعال موسیقی را در فیلم و داستانی که بحران آب و هوا را به تصویر می‌کشد بررسی می‌کند. از فیلم‌های علمی تخیلی و محیطی معاصر گرفته تا «اپرای آنتروپوسین»، جذاب‌ترین روایت‌های زیست‌محیطی کمتر از موسیقی پس‌زمینه استفاده می‌کنند تا قدرت صدا برای حرکت اکشن تخیلی و کسانی که آن را دریافت می‌کنند. این کتاب با تأملی در مورد ضبط موتزارت در رکورد طلایی ویجر دهه 1970 آغاز می شود، این کتاب به بررسی پیوندهای بین موسیقی و خشونت در رمان 2017 لیدیا یوکناویچ کتاب جوآن، سخنرانی بدون آهنگ در اپرای پرسفون می پردازد. در اواخر آنتروپوسن، غزلیات منقطع در مستند زیست محیطی اکسپدیشن به پایان جهان، و موسیقی طوفان وحشتناک در اپرای برشت-ویل ظهور و سقوط شهر مااگونی در همه این آثار، موسیقی به شنوندگان خود اجازه می دهد تا وضعیت آسیب پذیری بحرانی را ایجاد کند و بحران سیاره ای را به شیوه ای تجسم یافته ارتباط برقرار کند.

Music and the Environment in Dystopian Narrative: Sounding the Disaster investigates the active role of music in film and fiction portraying climate crisis. From contemporary science fiction and environmental film to “Anthropocene opera,” the most arresting eco-narratives draw less on background music than on the power of sound to move fictional action and those who receive it. Beginning with a reflection on a Mozart recording on the 1970s’ Voyager Golden Record, this book explores links between music and violence in Lidia Yuknavitch’s 2017 novel The Book of Joan, songless speech in the opera Persephone in the Late Anthropocene, interrupted lyricism in the eco-documentary Expedition to the End of the World, and dread-inducing hurricane music in the Brecht-Weill opera Rise and Fall of the City of Mahagonny. In all of these works, music allows for a state of critical vulnerability in its hearers, communicating planetary crisis in an embodied way.