Movement, Time, Technology, and Art

این کتاب به بررسی روش‌هایی می‌پردازد که در آن هنرمندان از فناوری برای ایجاد ادراکات مختلف از زمان در هنر استفاده می‌کنند تا روابط معاصر با فناوری را بازتاب دهند. این کتاب با در نظر گرفتن پیوندهای بین فناوری، حرکت و هنر معاصر، رابطه متغیر میان موقتی بودن در هنر، تاریخ هنر، نظریه هنر رسانه، مدرنیته، هنر معاصر و هنر دیجیتال را بررسی می‌کند.
این کتاب دیدگاه غالب را که هنر جنبشی می‌داند به چالش می‌کشد. یک آزمایش هنری کهنه است و با تمرکز بر نمایشگاه ها و مؤسساتی که اخیراً مفهوم هنر جنبشی را به عنوان یک تجربه هنری به حاشیه رانده شده و فراموش شده با رسانه های مکانیکی به چالش کشیده اند، تغییر ادراک از هنر جنبشی را مورد توجه قرار می دهد. این امر با ساختارشکنی استدلال فرانک پوپر مبنی بر اینکه هنر جنبشی پیشروی برای کاوش‌های بعدی در تقاطع‌های هنر، علم و فناوری است، به دست می‌آید.
به‌جای بررسی این فرض تاریخی هنر غالب که مجسمه‌سازی جنبشی صرفاً پیش‌روی هنر در یک هنر است. فرهنگ دیجیتال، این کتاب پیشنهاد می‌کند که شاید جنبش‌گرایی به خوبی موفق شد، جایی که حرکت به عنصری فراگیر از زیبایی‌شناسی هنر معاصر تبدیل شده است. اگر همانطور که بوریس گرویز اخیراً پیشنهاد کرده است، اینستالیشن به شیوه غالب هنر در عصر معاصر تبدیل شده است، پس از حرکت در زمان واقعی با بیننده برای زیبایی‌شناسی و کشف جنبه‌های زمان خاص ما استفاده می‌شود.

This book explores the ways in which artists use technology to create different perceptions of time in art in order to reflect on contemporary relationships to technology. By considering the links between technology, movement and contemporary art, the book explores changing relationship between temporality in art, art history, media art theory, modernity, contemporary art, and digital art.
This book challenges the dominant view that kinetic art is an antiquated artistic experiment and considers the changing perception of kinetic art by focusing on exhibitions and institutions that have recently challenged the notion of kinetic art as a marginalised and forgotten artistic experiment with mechanical media. This is achieved by deconstructing Frank Popper’s argument that kinetic art is a precursor to subsequent explorations in the intersections between art, science and technology.
Rather than pandering to the prevailing art historical assumption that kinetic sculpture is merely a precursor to art in a digital culture, the book proposes that perhaps kineticism succeeded too well, where movement has become a ubiquitous element of the aesthetic of contemporary art. If, as Boris Groys has recently suggested, installation has become the dominant mode of art in the contemporary age, then movement in real time with the viewer is used to aestheticise and explore the facets of our peculiar time.