Mothers: An Essay on Love and Cruelty

یک استدلال ساده این کتاب را راهنمایی می‌کند: مادری مکانی در فرهنگ ما است که در آن ما واقعیت درگیری‌های خود را در آن قرار می‌دهیم، یا بهتر است بگوییم در آن دفن می‌کنیم. با تبدیل کردن مادران به آرمان‌سازی مجاز و بی‌رحمی، خود را در برابر بی‌عدالتی‌های جهان کور می‌کنیم و دریچه‌های قلب را می‌بندیم.

مادرها قربانی نهایی شکست‌های شخصی و سیاسی ما هستند، برای هر چیزی که با دنیا اشتباه است که تعمیر آن وظیفه آنها (البته غیرقابل تحقق) می شود. ژاکلین رز با حرکت مقتدرانه بین ارجاعات فرهنگی پاپ مانند ماتیلدارولد دال تا بینش مادری در دنیای باستان و انگ معاصر مادران مجرد، گزارشی پیشگامانه از چیزی ارائه می دهد که بسیار رایج است که ما به سختی متوجه آن می شویم. p>

مادران یک فراخوانی دقیق و برانگیزاننده برای اقدام از سوی یکی از مهم ترین متفکران معاصر ما است.

A simple argument guides this book: motherhood is the place in our culture where we lodge, or rather bury, the reality of our own conflicts. By making mothers the objects of both licensed idealization and cruelty, we blind ourselves to the world’s iniquities and shut down the portals of the heart.

Mothers are the ultimate scapegoat for our personal and political failings, for everything that is wrong with the world, which becomes their task (unrealizable, of course) to repair. Moving commandingly between pop cultural references such as Roald Dahl’s Matilda to insights on motherhood in the ancient world and the contemporary stigmatization of single mothers, Jacqueline Rose delivers a groundbreaking report into something so prevalent we hardly notice.

Mothers is an incisive, rousing call to action from one of our most important contemporary thinkers.