More Than Shelter: Activism and Community in San Francisco Public Housing

در تصور عامه، مستاجران مسکن عمومی در بهترین حالت، قربانیان فقر غیرقابل حل و در بدترین حالت، مجرم تلقی می شوند. بیش از سرپناه روشن می‌کند که چنین دیدگاه‌های محدودی واقعیت غنی مشارکت فعال مستاجران در شکل‌دهی مسکن عمومی به جوامع را نشان نمی‌دهد. با نگاهی دقیق به سه پروژه مسکن عمومی در سانفرانسیسکو، امی ال هاوارد اقدامات چشمگیری را که مستاجران برای ایجاد - و حفظ و تقویت - جوامعی که برای آنها مهم بوده انجام داده اند، آشکار می کند.

بیش از سرپناه با تاریخچه سازمانی پر فراز و نشیب اداره مسکن سانفرانسیسکو آغاز می شود، از آغاز به کار آن در دوران نیو دیل، از طریق شکست های مکرر رهبری آن، تا تلاش هایش برای افزایش اعتبار خود در دهه 1990 هاوارد سپس به باغ های والنسیا در منطقه ماموریت روی می آورد. این پروژه که در سال 1943 ساخته شد، به فضایی دائماً مورد مناقشه و جنگ تبدیل شد. در آن فضا، مستاجرین در چیزی گرد هم آمدند که هوارد آن را کنشگری عاطفی می‌نامد - کنشگری متمرکز بر روابط عمدی و ساختن جامعه که به تقویت ساکنان در مواجهه با چالش‌های مشترک کمک می‌کند. چنین فعالیت‌هایی همچنین به ایجاد ائتلاف بین‌بخشی در پینگ یوئن در محله چینی‌ها دامن زد و مستاجران و سازمان‌ها را برای حمایت و بهبود مسکن عمومی گرد هم آورد. شرح تجربیات آنها زمینه جدیدی را در برجسته کردن تنوع مسکن عمومی به روش های مختلف ایجاد می کند. تجربه North Beach Place به نوبه خود سؤالاتی را در مورد سیاست توسعه و توسعه مجدد ایجاد می کند، در این مورد، هاوارد به بررسی کنشگری در بین نسل ها می پردازد - ابتدا توسط آمریکایی های آفریقایی تبار که به دنبال جداسازی مسکن عمومی هستند، سپس توسط گروه های مستأجر بین نژادی و بین قومی که بسیج می شوند. برای حفظ مسکن عمومی در سایه اعیانی‌سازی.

داستان‌هایی که هاوارد در کنار هم می‌گوید، مفروضات مربوط به مسکن عمومی و مستاجران آن را به چالش می‌کشد – و راه را برای فضای وسیع‌تر، پربارتر و چشم انداز فراگیر برنامه مسکن عمومی در ایالات متحده.

In the popular imagination, public housing tenants are considered, at best, victims of intractable poverty and, at worst, criminals. More Than Shelter makes clear that such limited perspectives do not capture the rich reality of tenants’ active engagement in shaping public housing into communities. By looking closely at three public housing projects in San Francisco, Amy L. Howard brings to light the dramatic measures tenants have taken to create—and sustain and strengthen—communities that mattered to them.

More Than Shelter opens with the tumultuous institutional history of the San Francisco Housing Authority, from its inception during the New Deal era, through its repeated leadership failures, to its attempts to boost its credibility in the 1990s. Howard then turns to Valencia Gardens in the Mission District; built in 1943, the project became a perpetually contested and embattled space. Within that space, tenants came together in what Howard calls affective activism—activism focused on intentional relationships and community building that served to fortify residents in the face of shared challenges. Such activism also fueled cross-sector coalition building at Ping Yuen in Chinatown, bringing tenants and organizations together to advocate for and improve public housing. The account of their experience breaks new ground in highlighting the diversity of public housing in more ways than one. The experience of North Beach Place in turn raises questions about the politics of development and redevelopment, in this case, Howard examines activism across generations—first by African Americans seeking to desegregate public housing, then by cross-racial and cross-ethnic tenant groups mobilizing to maintain public housing in the shadow of gentrification.

Taken together, the stories Howard tells challenge assumptions about public housing and its tenants—and make way for a broader, more productive and inclusive vision of the public housing program in the United States.