Modern Acting: The Lost Chapter of American Film and Theatre

همه در مورد بازیگری متد شنیده‌اند. . . اما بازیگری مدرن چطور؟ این کتاب پیشنهاد ساده اما رادیکالی را ارائه می‌کند که ما اصول بازیگری مدرن را که همچنان به هدایت کار بازیگران در قرن بیست و یکم ادامه می‌دهند، تصدیق می‌کنیم. تحولات در درام مدرن و صحنه‌پردازی‌های جدید باعث شد تا استراتژی‌های بازیگری مدرن تا دهه 1930 با هم ادغام شوند - و نقش جدید هالیوود به عنوان ارائه‌دهنده اصلی هنرهای نمایشی آمریکا تضمین کرد که این تکنیک‌ها به طور گسترده پخش شوند زیرا مهاجرت استعدادهای برادوی و خواسته‌های سینمای صدا باعث ایجاد تبادل غنی ایده‌ها شد. در میان بازیگران
دهه‌ها پس از مرگ استراسبرگ در سال 1982، او و روش او هنوز هم مشهور هستند، در حالی که گزارش‌های بازیگری آمریکایی تمایل دارند که کمک‌های معلمان بازیگری مدرن مانند جوزفین دیلون، چارلز جلینگر و سوفی روزنشتاین را نادیده بگیرند. بررسی کتاب‌های راهنما، یادداشت‌های کارگاهی و تاریخ شفاهی توسط بارون، دیدگاه مشترک بازیگری مدرن را نشان می‌دهد که این معلمان کم‌شناخته را به آثار برجسته استانیسلاوسکی متصل می‌کند. این نشان می‌دهد که استلا آدلر، که مدت‌ها با متد مرتبط بود، به بهترین وجه به عنوان یک معلم بازیگری مدرن شناخته می‌شود و اگر آزمایشگاه بازیگران در هالیوود (1941-1950) بازیگری مدرن، نه روش، را می‌توان به عنوان محوری در هنرهای نمایشی آمریکا دانست. از جنگ سرد جان سالم به در برد.

Everyone has heard of Method acting . . . but what about Modern acting? This book makes the simple but radical proposal that we acknowledge the Modern acting principles that continue to guide actors’ work in the twenty-first century. Developments in modern drama and new stagecraft led Modern acting strategies to coalesce by the 1930s – and Hollywood’s new role as America’s primary performing arts provider ensured these techniques circulated widely as the migration of Broadway talent and the demands of sound cinema created a rich exchange of ideas among actors.
Decades after Strasberg’s death in 1982, he and his Method are still famous, while accounts of American acting tend to overlook the contributions of Modern acting teachers such as Josephine Dillon, Charles Jehlinger, and Sophie Rosenstein. Baron’s examination of acting manuals, workshop notes, and oral histories illustrates the shared vision of Modern acting that connects these little-known teachers to the landmark work of Stanislavsky. It reveals that Stella Adler, long associated with the Method, is best understood as a Modern acting teacher and that Modern acting, not Method, might be seen as central to American performing arts if the Actors’ Lab in Hollywood (1941-1950) had survived the Cold War.