Mírame bien. Memorias

او دختر جان هیوستون است، او از نزدیک با او آشنا بود. با کارسون مک کالرز، جان استیبک و مارلون براندو، برای ریچارد آودون ژست گرفت و شریک احساساتی جک نیکلسون بود. او نقش‌های دشواری را با پایکوبی و بدون ترس در کنار کارگردان‌هایی مانند وودی آلن و فرانسیس فورد کاپولا بازی می‌کند... این به اندازه‌ای است که بگوییم آنجلیکا هیوستون بیش از یک بارندگی را پشت سر گذاشته است، اما خلق و خوی او همه چیز را گرفته است و او آماده است به شما بگوید. داستانی با استعداد و حس شوخ طبعی.

من بیست و نه ساله بودم ساله بود و او در تلاش بود تا به عنوان یک بازیگر نقش آفرینی کند که کارگردان تونی ریچاردسون به او رحم کرد. حیف شد که داشتن این همه استعداد به او کمک چندانی نکرد: او هرگز به چیزی نمی رسید. آنجلیکا که به شخصیت خود وفادار بود، سخنان ریچاردسون را به عنوان یک چالش واقعی در نظر گرفت. در حالی که من با یک «شاید راست می گویی» جواب دادم، با خودش فکر کرد «به من خوب نگاه کن». و این همان کاری است که او در طول زندگی از انجام آن دست برنداشته است: موجودی بودن که نگاه دیگران را می طلبد.

با نوشته های صریح، روشنگر و شیطنت آمیز، مدل و هنرپیشه سابق در این خاطرات خود را به عنوان یک داستان سرای بزرگ نشان می دهد که مایل است آنچه را که در طول سال ها درباره خود کشف کرده و انسانی ترین جنبه را نشان دهد. یک زن پرشور.

</ p>

نویسنده ایرلندی Colm Tóibín گفت... p>

«به من نگاه کن خاطرات درخشانی هستند، نوشته شده اند با اشتیاق و میل به گفتن حقیقت. خاطرات کودکی او در ایرلند و جوانی او در لندن و نیویورک در دهه شصت گوهری واقعی است.»

Es la hija de John Huston, conoció de cerca a Carson McCullers, John Steibeck y Marlon Brando, posó para Richard Avedon y fue compañera sentimental de Jack Nicholson; interpreta papeles difíciles pisando fuerte y sin miedo al lado de directores como Woody Allen y Francis Ford Coppola... Eso es tanto como decir que Anjelica Huston ha vivido más de un chaparrón, pero su temperamento ha podido con todo y aquí está, dispuesta a contar su historia con talento y sentido del humor.

Tenía veintinueve años e intentaba hacerse un hueco como actriz cuando el director Tony Richardson se compadeció de ella. Era una pena que tener tanto talento le sirviera de tan poco: nunca llegaría a nada. Fiel a su carácter, Anjelica se tomó las palabras de Richardson como un verdadero reto. Mientras le contestaba con un «quizá tengas razón», pensaba para sus adentros «mírame bien». Y eso es lo que no ha dejado de hacer durante toda su vida: ser una criatura que reclama la mirada ajena.

Con una escritura franca, perspicaz y traviesa, la exmodelo y actriz se revela en estas memorias como una gran narradora dispuesta a revelar lo que ha descubierto de sí misma a lo largo de los años y a mostrar el lado más humano de una mujer apasionada.

El escritor irlandés Colm Tóibín ha dicho...

«Mírame bien son unas memorias brillantes, escritas con pasión y ganas de contar la verdad. Los recuerdos de su infancia en Irlanda y su juventud en Londres y Nueva York en los años sesenta son una auténtica joya.»