Minority Literatures and Modernism: Scots, Breton, and Occitan, 1920-1990

یک رنسانس آرام در بخش‌های خاصی از اروپا در حال وقوع است - رنسانس ادبیاتی که به زبان‌های اقلیت نوشته شده است. در این کتاب، ویلیام کالین رنسانس را از طریق بررسی آثار قرن بیستم در زبان‌های اقلیت اسکاتلندی، برتونی و اکسیتان که در داخل مرزهای بریتانیا و فرانسه شکوفا شده‌اند، بررسی می‌کند.

برای هر یک از این سه بدن. کالین نویسندگان عمده‌ای را در نظر می‌گیرد که آثارشان رمان، شعر و نمایشنامه است و نشان می‌دهد که هر سه ادبیات به شیوه‌ای مشابه تکامل یافته‌اند و میراث عامیانه عاشقانه خود را رد کرده و در عوض به دغدغه‌های مدرن و پست مدرن روی آورده‌اند. کالین با تکیه بر نظریه‌های انتقادی رایج در دوره‌سازی، پسااستعماری و مطالعات فرهنگی، طیفی از پرسش‌های مقایسه‌ای را مطرح می‌کند: آیا شکل رایج روایت در فرهنگ‌های اقلیت رایج است که نه واقع‌گرایی باشد و نه فراداستانی؟ آیا تئاتر به زبان اقلیت محدود به طرح هایی است که به تاریخ گذشته و حال روستایی می پردازد؟ رابطه ادبیات اقلیت و ادبیات در زبان ملی چیست؟ چه نوع تاریخی باید بر روی ادبیات اسکاتلند، بریتانی و جنوب فرانسه نوشته شود که به چندین زبان آنها آشکار می شود؟

مطالعه پیشگامانه کالین اولین بررسی تطبیقی ​​این ادبیات اقلیت و اولین بررسی است که به ارمغان آورده است. هر سه با هم وارد جریان اصلی نقد امروزی می شوند. آثار او اهمیت ذاتی را در تجدید قرن بیستم و همچنین سهم آنها در فرهنگ جهانی، هم از نظر زیبایی‌شناختی و هم به طور گسترده انسانی نشان می‌دهد.

A quiet renaissance has been unfolding in certain parts of Europe - a renaissance of literature written in minority languages. In this book, William Calin explores the renaissance through an examination of twentieth-century works in Scots, Breton, and Occitan minority languages flourishing inside the borders of the United Kingdom and France.

For each of the three bodies of literature Calin considers major authors whose works include novels, poetry and plays, and shows that all three literatures have evolved in a like manner, repudiating their romantic folk heritage and turning instead to modern and postmodern concerns. Drawing on current critical theories in periodization, postcolonialism and cultural studies, Calin raises a range of comparative questions: Is there a common form of narrative prevalent in minority cultures that is neither realism nor metafiction? Is the minority-language theatre limited to plots treating past history and the rural present? What is the relationship between the minority literature and literature in the national language? What kind of history should be written on the literatures of Scotland, Brittany and the South of France, manifest in their several languages?

Calin's pioneering study is the first comparative scrutiny of these minority literatures and the first to bring all three together into the mainstream of present-day criticism. His work demonstrates the intrinsic importance in their twentieth-century renewal, as well as their contribution to global culture, in both aesthetic and broadly human terms.