Mindshaping: A New Framework for Understanding Human Social Cognition

در این روایت جدید از شناخت اجتماعی متمایز انسانی، تادئوش زاویدزکی استدلال می‌کند که تمایز کلیدی بین شناخت اجتماعی انسانی و غیرانسانی در ظرفیت‌های پیچیده، متنوع و انعطاف‌پذیر ما برای شکل دادن به ذهن‌های یکدیگر به شیوه‌هایی است که تفسیر آنها را آسان‌تر می‌کند. Zawidzki پیشنهاد می‌کند که چنین «ذهن‌سازی» - که به شکل ظرفیت‌ها و شیوه‌هایی مانند تقلید پیچیده، آموزش، انطباق با هنجارها، و خودسازی روایی به خود می‌گیرد - مهم‌ترین مؤلفه شناخت اجتماعی انسان است. او استدلال می کند که بدون آن، هیچ یک از مؤلفه های دیگر آنچه او «سندرم اجتماعی-شناختی انسانی» می نامد، از جمله زبان پیچیده، همکاری و «تفکر ذهنی» پیچیده امکان پذیر نخواهد بود.

با به چالش کشیدن دیدگاه غالب مبنی بر اینکه ذهن خوانی پیچیده - به ویژه اسناد نگرش گزاره ای - نوآوری تکاملی کلیدی در پشت شناخت مشخص اجتماعی انسانی است، زاویدزکی معتقد است که ظرفیت نسبت دادن چنین حالات ذهنی به تکامل شیوه های ذهن سازی بستگی دارد. . او استدلال می‌کند که اسناد نگرش گزاره‌ای احتمالاً غیرقابل اعتماد است، مگر اینکه اکثر ما به گونه‌ای شکل گرفته باشیم که انواع نگرش‌های گزاره‌ای مشابهی در شرایط مشابه داشته باشیم. انگیزه‌های شکل‌دهی ذهن، که برای امکان‌پذیر ساختن همکاری پیچیده انتخاب شده‌اند، با توانایی‌های ذهن‌خوانی سطح پایینی که ما با گونه‌های غیرانسانی به اشتراک می‌گذاریم ترکیب می‌شود تا تفسیر و پیش‌بینی رفتار یکدیگر را برای انسان‌ها آسان‌تر کند. در نهایت، در ماقبل تاریخ بشر، این منجر به توانایی نسبت دادن دقیق نگرش‌های گزاره‌ای تمام عیار شد - ظرفیتی که در تبارشناسی و امروزه در ظرفیت‌های قبلی برای شکل دادن به ذهن‌ها انگلی است. Zawidzki با گردآوری یافته‌های روان‌شناسی رشد، روان‌شناسی تطبیقی، روان‌شناسی تکاملی، و فلسفه روان‌شناسی، چارچوبی بسیار بدیع برای درک شناخت اجتماعی انسان ارائه می‌دهد.

In this novel account of distinctively human social cognition, Tadeusz Zawidzki argues that the key distinction between human and nonhuman social cognition consists in our complex, diverse, and flexible capacities to shape each other's minds in ways that make them easier to interpret. Zawidzki proposes that such "mindshaping" -- which takes the form of capacities and practices such as sophisticated imitation, pedagogy, conformity to norms, and narrative self-constitution -- is the most important component of human social cognition. Without it, he argues, none of the other components of what he terms the "human sociocognitive syndrome," including sophisticated language, cooperation, and sophisticated "mindreading," would be possible.

Challenging the dominant view that sophisticated mindreading -- especially propositional attitude attribution -- is the key evolutionary innovation behind distinctively human social cognition, Zawidzki contends that the capacity to attribute such mental states depends on the evolution of mindshaping practices. Propositional attitude attribution, he argues, is likely to be unreliable unless most of us are shaped to have similar kinds of propositional attitudes in similar circumstances. Motivations to mindshape, selected to make sophisticated cooperation possible, combine with low-level mindreading abilities that we share with nonhuman species to make it easier for humans to interpret and anticipate each other's behavior. Eventually, this led, in human prehistory, to the capacity to attribute full-blown propositional attitudes accurately -- a capacity that is parasitic, in phylogeny and today, on prior capacities to shape minds. Bringing together findings from developmental psychology, comparative psychology, evolutionary psychology, and philosophy of psychology, Zawidzki offers a strikingly original framework for understanding human social cognition.